ΣΥΝΤΑΞΗ ΕΝΣΤΟΛΩΝ

Η κυβέρνηση, πιστή στη δέσμευσή της για την κατοχύρωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των ασφαλισμένων του Δημοσίου που θεμελιώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης μέχρι το τέλος του 2010, με το νόμο Ν. 3847/2010 , διάταξη με την οποία πράγματι φαίνεται να διασφαλίζονται από... τυχόν επί το χείρον αλλαγές του ασφαλιστικού συστήματος. Εκτός από την εν λόγω διασφάλιση η κυβέρνηση προχώρησε κι ένα βήμα παραπέρα, δίνοντας την ευκαιρία σε όσους υπαλλήλους υπέβαλαν αίτηση παραίτησης, να την ανακαλέσουν και να επανέλθουν στην υπηρεσία έστω κι αν έχει εκδοθεί η διαπιστωτική πράξη λύσης της υπαλληλικής σχέσης.

Αυτούσιες οι διατάξεις έχουν ως εξής:

«7. Συνταξιοδοτικά δικαιώματα που έχουν θεμελιωθεί ή θεμελιώνονται μέχρι 31.12.2010 από τους τακτικούς υπαλλήλους και λειτουργούς, καθώς και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος, που συνταξιοδοτούνται με βάση τις οικείες διατάξεις του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων (π.δ. 169/2007, ΦΕΚ 210/Α΄) ή με διατάξεις που παραπέμπουν σε αυτόν, καθώς και από τους ασφαλισμένους των πρώην Ειδικών Ταμείων που έχουν ενταχθεί στο ΙΚΑ – ΕΤΑΜ, δεν θίγονται από την παραμονή στην υπηρεσία μετά την ανωτέρω ημερομηνία και τυχόν συνταξιοδοτικές μεταβολές στη διάρκεια αυτής δεν επηρεάζουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησής τους, καθώς και τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξής τους.

8. Όσοι από τους υπαλλήλους του Δημοσίου, των Ν.Π.Δ.Δ. και των Ο.Τ.Α., που συνταξιοδοτούνται με βάση τις διατάξεις του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων ή με διατάξεις που παραπέμπουν σε αυτόν, έχουν υποβάλλει αίτηση παραίτησης λόγω συνταξιοδότησης από 1.1.2010 και μετά, δύνανται να την ανακαλέσουν μέσα σε ένα μήνα από τη δημοσίευση του νόμου αυτού και να επανέλθουν στην υπηρεσία.

Η αίτηση ανακαλείται ανεξάρτητα από το στάδιο στο οποίο βρίσκεται, έστω και αν έχει εκδοθεί διαπιστωτική πράξη λύσης της υπαλληλικής σχέσης υπό τον όρο ότι δεν έχει εκδοθεί πράξη συνταξιοδότησης. Ο χρόνος από τη λύση της σχέσης αυτής μέχρι την επαναφορά τους στην υπηρεσία θεωρείται χρόνος πραγματικής και συντάξιμης υπηρεσίας.»

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται εντυπωσιακή η «γενναιοδωρία» με την οποία αντιμετωπίζει η πολιτεία τους λειτουργούς της και θα ήταν πράγματι ένα δείγμα γραφής για τις αγαθές της προθέσεις, εάν δεν οδηγούνταν στη ρύθμιση αυτή υπό την ασφυκτική πίεση του κύματος (επιπέδου τσουνάμι) παραιτήσεων στις οποίες ουσιαστικά «εξαναγκάζονται» εκόντες- άκοντες οι υπάλληλοι της χώρας, μετά τις παλινωδίες και τους πειραματισμούς των τελευταίων κυβερνήσεων που οδήγησαν το ασφαλιστικό σύστημα στην κατάρρευση.

Επειδή όμως πριν από την απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό, έχει χαθεί προ πολλού η εμπιστοσύνη των πολιτών στο εσωτερικό, οφείλουμε να είμαστε υποψιασμένοι και καχύποπτοι σε κάθε κίνηση καλής θέλησης, έχοντας υπόψη την Ομηρική ρήση « Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες».

Και για να γίνουμε ποιο σαφείς επισημαίνουμε τα παρακάτω:

Α. Ενώ μεταξύ των «ευεργετούμενων» από την εν λόγω διάταξη στην παράγραφο 7 περιλαμβάνονται και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος, στην παράγραφο 8 εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Και επειδή οι συνταξιοδοτικές διατάξεις είναι «στενά ερμηνευταίες», μήπως η δυνατότητα ανάκλησης της αίτησης παραιτήσεως δεν ισχύει για τους «ένστολους» όπως αρέσκεται να αποκαλεί τα εν λόγω στελέχη ο αρμόδιος υπουργός;

Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με την παράγραφο 10 του άρθρου 34 του Ν. 1400/73: «Αίτησις αποστρατείας άπαξ υποβληθείσα δεν δύναται ν' ανακληθή. Η υποβολή θεωρείται συντελεσθείσα από της πρωτοκολλήσεως της σχετικής αιτήσεως».

Κατά συνέπεια η τυχόν εφαρμογή της παραγράφου 8 του Ν. 3847/2010 έρχεται σε αντίθεση με τις διατάξεις του Ν. 1400/73.

Τι ισχύει τελικά γι΄ αυτή την κατηγορία;

B. Μεταξύ των παραιτηθέντων υπάρχουν και αρκετοί υπάλληλοι, στρατιωτικοί, αστυνομικοί κ.λ.π. που υπέβαλαν τη σχετική αίτηση πριν από την 1-1-2010 αλλά δεν έχει εκδοθεί συνταξιοδοτική πράξη. Τι θα ισχύσει γι΄ αυτούς ως προς την κατοχύρωση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και τη δυνατότητα ανάκλησης της αίτησης, δοθέντος ότι δεν καλύπτονται χρονικά από τη σχετική ημερομηνία του νόμου;

Γ. Με τον υπόψη νόμο θεωρητικά προστατεύονται οι ασφαλισμένοι του Δημοσίου από τυχόν συνταξιοδοτικές μεταβολές οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησής και ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων. Στην περίπτωση όμως των «ένστολων» στελεχών πέραν των αμιγώς συνταξιοδοτικών διατάξεων οι προϋποθέσεις αποχώρησης από την υπηρεσία και το ύψος της σύνταξης επηρεάζεται:

i. Από το χρόνο υποχρεωτικής παραμονής στην ενεργό υπηρεσία (Ν. 1400/73 «Περί καταστάσεως Αξιωματικών» για τα στελέχη των ΕΔ και τις αντίστοιχες διατάξεις για στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. και Π.Υ.).

ii. Από το διοικητικό βαθμό της αποστρατείας τους ο οποίος διέπεται από τις διατάξεις των οικείων νόμων περί ιεραρχίας και προαγωγών (Ν.2439/96 για τα στελέχη των ΕΔ και τις αντίστοιχες διατάξεις για στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. και Π.Υ.).

iii. Από τις διατάξεις περί μισθολογικών προαγωγών (Ν. 2838/2000 και 3016/2002).

Συνεπώς η όποια δέσμευση της Κυβέρνησης για προστασία των θεμελιωμένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, εφόσον δεν περιλαμβάνει και τυχόν μεταβολές των συναφών διοικητικών και μισθολογικών διατάξεων, θα αποδειχθεί γράμμα κενό, δεδομένου ότι με μια ενδεχόμενη αλλαγή των προϋποθέσεων προαγωγής κατά την αποστρατεία, είτε διοικητικής είτε μισθολογικής, οι αποστρατευόμενοι θα στερηθούν τουλάχιστον ένα μισθολογικό κλιμάκιο και ως εκ τούτου θα λάβουν χαμηλότερη σύνταξη.

(π.χ. Σήμερα ένα στέλεχος των Ε.Δ. με 30 χρόνια υπηρεσίας, πού έχει 7 χρόνια στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη, εάν υποβάλλει αίτηση αποστρατείας, προάγεται στο βαθμό του Συνταγματάρχη (Ν. 2439/96) και συνταξιοδοτείται με βασικό μισθό Υποστρατήγου (Ν.2838/2000). Εάν όμως τροποποιηθεί ο Ν. 2439/96 και δεν μπορεί να προαχθεί στον επόμενο βαθμό, το υπόψη στέλεχος θα συνταξιοδοτηθεί με βασικό μισθό Ταξιάρχου οπότε θα έχει μία απώλεια στη σύνταξη, της τάξεως των 170 € περίπου το μήνα.) Αντίστοιχες θα είναι οι συνέπειες με ενδεχόμενη τροποποίηση της νομοθεσίας περί μισθολογικών προαγωγών.

Επομένως, δικαίως αναρωτιούνται τα στελέχη των ΕΔ, της ΕΛ.ΑΣ και των Π.Σ. και Λ.Σ. «μήπως η κυβέρνηση με την εν λόγω διάταξη μας σερβίρει το τυρί και δεν βλέπουμε τη φάκα;»

Κατά συνέπεια, από μόνες τους οι δεσμεύσεις της Κυβέρνησης για διασφάλιση των θεμελιωμένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων δεν μπορούν να αναστρέψουν το κλίμα ανασφάλειας των υπαλλήλων και λειτουργών του Δημοσίου, εάν δεν συνοδευτούν από αντίστοιχες «εγγυήσεις» για το αμετάβλητο και των λοιπών διατάξεων που επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα τις συντάξεις τους, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που οποιαδήποτε ανατροπή εργασιακών κατακτήσεων αποδίδεται στη βουλιμία του ΔΝΤ, το οποίο τελικά χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός για την άλωση της συνταξιοδοτικής προστασίας που οφείλει να παρέχει κάθε ευνομούμενο κράτος στους πολίτες του.

Η ανησυχία όμως των ασφαλισμένων δεν περιορίζεται στα παραπάνω θέματα, καθόσον η κυβέρνηση με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο ετοιμάζει μια νέα «χειρουργική» επέμβαση για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος, ακρωτηριάζοντας το θεμελιώδες δικαίωμα της εργασίας που κατοχυρώνεται από το σύνταγμα με το άρθρο 5:

«Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη».

και το άρθρο 22:

«Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.»

Ειδικότερα:

Με το άρθρο 16 του σχεδίου νόμου που δόθηκε στη δημοσιότητα, εισάγεται διάταξη με την οποία επιβάλλεται γενική αναστολή της καταβολής της σύνταξης των πολιτών που έχουν συνταξιοδοτηθεί και είναι κάτω των 55 ετών και περικόπτεται το 70% αυτής εάν είναι άνω των 55 ετών.

Η υπόψη διάταξη έχει ως εξής:

«1. Οι συνταξιούχοι λόγω γήρατος φορέων κύριας ασφάλισης ή του Δημοσίου, καθώς και όσοι λαμβάνουν σύνταξη γήρατος με βάση τoν Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων ή με διατάξεις που παραπέμπουν σε αυτόν, που αναλαμβάνουν εργασία, υπόκεινται στους εξής περιορισμούς: α) Για όσους δεν έχουν συμπληρώσει το 55ο έτος της ηλικίας τους αναστέλλεται η καταβολή της σύνταξης ή των συντάξεων, κύριων και επικουρικών. β) Μετά τη συμπλήρωση του 55ου έτους, το ποσό της ακαθάριστης κύριας σύνταξης ή του αθροίσματος των ακαθάριστων κύριων συντάξεων, που υπερβαίνει τα τριάντα ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη, όπως αυτά διαμορφώνονται κάθε φορά και ισχύουν την 31 Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους, καταβάλλεται μειωμένο κατά εβδομήντα τοις εκατό (70%)

2. Οι συνταξιούχοι της προηγούμενης παραγράφου, που ασκούν δραστηριότητα υπακτέα στην ασφάλιση του Οργανισμού Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών (Ο.Α.Ε.Ε.) και το Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων (Ε.Τ.Α.Α.), υπόκεινται στους εξής περιορισμούς: α) Για όσους δεν έχουν συμπληρώσει το 55ο έτος της ηλικίας τους αναστέλλεται η καταβολή της σύνταξης ή των συντάξεων, κύριων και επικουρικών. β) μετά τη συμπλήρωση του 55ου έτους της ηλικίας, υποχρεούνται να καταβάλουν τις προβλεπόμενες από τις οικείες διατάξεις εισφορές προσαυξημένες κατά πενήντα τοις εκατό (50%). Σε περίπτωση που το ποσό της κύριας ή των κύριων συντάξεων υπερβαίνει τα 60 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη, όπως διαμορφώνονται κάθε φορά και ισχύουν την 31 Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους, το ποσό που υπερβαίνει το ανωτέρω όριο περικόπτεται.»

Δηλαδή όσοι άσκησαν το νόμιμο συνταγματικό τους δικαίωμα να πάρουν σύνταξη σε ηλικία κάτω των 55 ετών και αποφάσισαν να εργασθούν σε άλλο τομέα προκειμένου να βελτιώσουν το επίπεδο ζωής τους και να βοηθήσουν την οικογένειά τους, τιμωρούνται με περικοπή της σύνταξής τους.

Βέβαια το μέτρο της απώλειας του δικαιώματος σύνταξης προβλέπονταν και πριν να το ανακαλύψουν οι επίδοξοι σωτήρες του ασφαλιστικού μας συστήματος, στο άρθρο 62 του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων ως εξής:

«Α Ρ Θ Ρ Ο 62
Απώλεια δικαιώματος σύνταξης

Το δικαίωμα σύνταξης χάνεται στις παρακάτω περιπτώσεις:

α) Αν ο υπάλληλος απολυθεί γιατί απέσχε από την εκπλήρωση των καθηκόντων του αδικαιολόγητα ή ο στρατιωτικός τέθηκε σε απόταξη για λιποταξία.

β) Αν ο δικαιούχος καταδικαστεί αμετάκλητα, είτε όταν ήταν στην ενέργεια είτε ως συνταξιούχος, σε ποινή κάθειρξης για κλοπή, υπεξαίρεση, απάτη, πλαστογραφία, απιστία, παραποίηση ή σε φυλάκιση για δωροδοκία ή δωροληψία, εφόσον τα αδικήματα αυτά στρέφονται κατά του Δημοσίου ή κατά νομικών προσώπων δημόσιου δικαίου καθώς και αν καταδικαστεί αμετάκλητα για κάποιο από τα αδικήματα των άρθρων 270 και 272 του Ποινικού Κώδικα»

Με λίγα λόγια ο εργαζόμενος συνταξιούχος εξομοιώνεται ως προς το δικαίωμα της σύνταξης με τους καταδικασθέντες σε ποινή κάθειρξης για παράβαση του Ποινικού Κώδικα.

Μήπως το επόμενο βήμα είναι να αποτελεί ποινικό αδίκημα η απόκτηση συνταξιοδοτικού δικαιώματος;

Σύμφωνα με την προωθούμενη διάταξη:

«Όσοι συνταξιούχοι έχουν ήδη αναλάβει εργασία ή αυτοαπασχολούνται ή έχουν διοριστεί σε θέσεις της παρ. 2 του άρθρου 2 του ν.3833/2010 (Α΄ 40), και έως την ισχύ του παρόντος νόμου δεν καταλαμβάνονταν από τις διατάξεις του άρθρου 63 του ν.2676/1999 (Α΄ 1), όπως ίσχυαν έως την αντικατάστασή του με το παρόν άρθρο, οι ανωτέρω διατάξεις εφαρμόζονται από 1.1.2012.»

Η ενδεχόμενη εφαρμογή αυτής της διάταξης ανατρέπει κάθε σχεδιασμό και προγραμματισμό πολιτών οι οποίοι:

- Εντάχθηκαν στο Δημόσιο πριν από 25, 30 ή 40 και πλέον χρόνια κάτω από συγκεκριμένο νομικό καθεστώς που τους έδινε το δικαίωμα να αποχωρίσουν από την υπηρεσία τους εφόσον συμπληρώσουν ορισμένες προϋποθέσεις.

- Μετά τη συμπλήρωση των απαιτουμένων προϋποθέσεων και αφού πλήρωσαν τις εκάστοτε προβλεπόμενες εισφορές έκαναν χρήση του παραπάνω δικαιώματος και συνταξιοδοτήθηκαν λαμβάνοντας το ποσοστό (κι όχι πλήρη) της σύνταξης που τους αναλογεί σύμφωνα με τα χρόνια υπηρεσίας τους.

- Στη συνέχεια, προσπαθώντας να βελτιώσουν το επίπεδο ζωής τους και υπό την πίεση των απαιτήσεων της σύγχρονής ζωής, αξιοποιώντας τις όποιες ευκαιρίες τους παρουσιάστηκαν, ανάλογα με τις δεξιότητες που είχαν, αποφάσισαν να εργασθούν σε ένα ελεύθερο (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) εργασιακό περιβάλλον, δηλώνοντας την εργασία τους, πληρώνοντας τους φόρους και τις ασφαλιστικές τους εισφορές έστω κι αν ήξεραν ότι κατά κανόνα δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη από τη δεύτερη απασχόλησή τους ή στην καλύτερη περίπτωση θα πάρουν μία δεύτερη συμπληρωματική σύνταξη εάν καταφέρουν ποτέ να συμπληρώσουν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις.

Με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, όσοι υπάγονται σ΄ αυτή την κατηγορία εξαναγκάζονται είτε να στερηθούν τη σύνταξή τους είτε να εγκαταλείψουν την εργασία τους και μάλιστα χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν στην υπηρεσία από την οποία συνταξιοδοτήθηκαν, ώστε να τους δοθεί η δυνατότητα να βελτιώσουν τη σύνταξή τους.

Οπότε η μόνη διέξοδος που τους απομένει, σε όσους έχουν τη δυνατότητα, είναι να καταφύγουν στη «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία, που είναι η γενεσιουργός αιτία της σημερινής κατάντιας του ασφαλιστικού μας συστήματος, δεδομένου ότι στην περίπτωση αυτή το κράτος στερείται φόρους και τα ασφαλιστικά ταμεία εισφορές οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και μη ανταποδοτικές.

Το επιχείρημα ότι η εργασία των συνταξιούχων ενισχύει την ανεργία μοιάζει με ανέκδοτο σε μία χώρα που οργιάζει η παράνομη και ανασφάλιστη εργασία, δεδομένου ότι δεν γνωρίζει ούτε πόσους λαθρομετανάστες έχει ούτε πόσοι από αυτούς εργάζονται ούτε πόσοι είναι σφαλισμένοι αλλά το μόνο που γνωρίζουν με ικανοποιητική προσέγγιση οι ενδιαφερόμενοι είναι το πόσους ψήφους αυτοί αντιπροσωπεύουν.

Σε μια χώρα όπου ο κάθε αναξιοπαθών έχει τη δυνατότητα να απλώσει ένα σεντόνι στην πλατεία Συντάγματος ή στην οδό Ερμού τον άλλοτε πιο εμπορικό δρόμο της πρωτεύουσας, ακόμη και μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, και να πουλάει ανενόχλητος την κάθε είδους πραμάτεια του χωρίς να πληρώνει ούτε ευρώ, και από την άλλη πλευρά οι νόμιμοι καταστηματάρχες που έχουν τη δυνατότητα να απασχολούν (όχι για πολύ ακόμη) μερικές χιλιάδες συμπολίτες μας, δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση ούτε στα ίδια τους τα καταστήματα.

Το επιχείρημα αυτό ίσως να έχει κάποια λογική στην περίπτωση προκήρυξης θέσεων απασχόλησης, είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα, όπου εύλογα μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί ότι περιορίζονται οι θέσεις απασχόλησης ανέργων.

Όταν όμως πρόκειται για επιλογή ατόμου από τον ίδιο τον εργοδότη, είτε λόγω εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του εργαζόμενου είτε λόγω ιδιαίτερων προσόντων, έστω κι αν αυτός είναι συνταξιούχος, τότε πέρα από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη θέση θα παραμείνει κενή, επιπλέον παραβιάζεται αφενός η βούληση του εργοδότη να απασχολήσει το συγκεκριμένο άτομο, αφετέρου του συνταξιούχου να απασχοληθεί.

Παρομοίως όταν ένας συνταξιούχος αποφασίσει να εργασθεί είτε ως ελεύθερος επαγγελματίας είτε ως αυτοαπασχολούμενος, δεν αποστερεί από κανέναν θέση απασχόλησης, αλλά αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις δημιουργεί και νέες θέσεις εργασίας. Σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε με την ίδια λογική ο κάθε επιτηδευματίας να ασκεί μία μόνο δραστηριότητα για να μην καλύψει πιθανές θέσεις απασχόλησης, αλλά αυτό θα οδηγούσε μάλλον σε μαρασμό της επιχειρηματικότητας.

Αντί λοιπόν οι ιθύνοντες νόες να επιδίδονται στους σοσιαλιστικής εμπνεύσεως αλλά φασιστικής νοοτροπίας πειραματισμούς διάσωσης του ασφαλιστικού συστήματος με ημίμετρα, περιορισμούς και ακρωτηριασμούς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, που το μόνο τους αποτέλεσμα θα είναι η μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών και η αιτιολογημένη έκρηξη κοινωνικών εντάσεων, ας επιδείξουν επιτέλους τη δέουσα υπευθυνότητα σε ένα τόσο σοβαρό θέμα.

(ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ) (Α.Π.)
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ: http://staratalogia.blogspot.com