Η σημερινή κρίση δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των λάθος επιλογών των κατά καιρούς κυβερνητικών φωστήρων αλλά και απόρροια συνειδητών πράξεων του συστήματος όπως αυτό λειτουργεί στην Ελλάδα.
Τα μειονεκτήματα και τα προβλήματα του συστήματος είναι λίγο πολύ γνωστά. Η δυσλειτουργία και οι στρεβλώσεις στην Ελλάδα επιδεινώνουν τις επιπτώσεις του συστήματος, το οποίο σε άλλα κράτη λειτουργεί προς όφελος των λαών τους. Όλα τα είδη διακυβέρνησης ενός κράτους, έχουν τα θετικά και τα...
αρνητικά τους.
Μερικά κράτη έχοντας το ίδιο σύστημα κατορθώνουν να μειώνουν τα αρνητικά αυξάνοντας ταυτόχρονα τα θετικά. Στην Ελλάδα γίνεται το ακριβώς αντίθετο.
Η παγκόσμια κρίση ενώ αφορούσε τα ισχυρά κράτη της δύσης μεταφέρθηκε στα ανίσχυρα μέσω της παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα ακολούθησε άκριτα το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού χωρίς να διαθέτει ούτε ισχυρή οικονομία ούτε βαριά βιομηχανία ούτε υποδομές.
Οι εισροές κεφαλαίων από την ΕΕ δεν αξιοποιήθηκαν όπως έπρεπε και η ανεπάρκεια των πολιτικού μας συστήματος και των πολιτικών οδήγησαν τη χώρα στη δίνη της κρίσης ανοχύρωτη. Ο εναγκαλισμός των λίγων εκλεκτών με την πολιτική εξουσία τους εξασφάλισε υπερκέρδη τα οποία δεν επενδύθηκαν αλλά κατέληξαν σε τράπεζες του εξωτερικού. Δεν υπήρξε κανένας έλεγχος γιατί οι πολιτικοί ( το πόσοι και ποιοι ερευνάται) λειτούργησαν σαν δουλικά και ήταν αποδέκτες μεγάλων χρηματικών ποσών εξασφαλίζοντας τους εαυτούς τους και τους απογόνους τους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα είναι πως θα βγούμε απ’ τη σημερινή κρίση.
Τα πολιτικά κόμματα προτείνουν αποσπασματικά μέτρα χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο γιατί η έξοδος από την κρίση είναι κατά βάση ιδεολογικό πρόβλημα. Η αποϊδεολογικοποίηση των κομμάτων και η σύγχυση των θέσεών τους επιδεινώνουν το πρόβλημα. Η ιδεολογική μάχη τα φοβίζει γιατί λειτουργούν ακόμα και σήμερα με τη λογική του πολιτικού κόστους. Τα κόμματα εξουσίας θέλοντας να κρατήσουν ψηφοφόρους από όσο δυνατό ευρύτερο πολιτικό φάσμα διατηρούν θολό το τοπίο και αποπροσανατολίζουν τους πολίτες.
Η κατάθεση ιδεολογικών θέσεων και αρχών από τα κόμματα σημαίνει και συρρίκνωση τους, πράγμα που το σημερινό σύστημα δεν αποδέχεται γι’ αυτό επιμένει σε εκλογικά συστήματα πριμοδότησης του πρώτου σε ψήφους κόμματος κατεβάζοντας τον πήχη στο 40% για αυτοδύναμη κυβέρνηση. Η λογική των συμμαχικών κυβερνήσεων είναι ταμπού και φόβητρο. Το όριο 3% για την είσοδο στη βουλή και η αύξηση κατ’ ουσία των βουλευτών επικρατείας δηλαδή ο βουλευτικός διορισμός κάποιων κομματικών φίλων των αρχηγών των κομμάτων, εξυπηρετεί την παραμονή της σημερινής στείρας κατάστασης και δεν απελευθερώνει πολιτικές δυνάμεις, απαραίτητες για την έξοδο απ’ την κρίση. Μια εκ βάθρων αλλαγή του σημερινού πολιτικού μας συστήματος δεν είναι ορατή και ταυτόχρονα δεν αποκλείεται. Η ύπαρξη των σημερινών κομμάτων δεν είναι εγγυημένη και όσο επιμένουν στην πολιτική τους γύμνια πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες αντικατάστασής τους. Το πώς, το πότε και το αν, θα το δούμε στο μέλλον και ίσως σύντομα.
(από ideopigi)
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ: http://antidimos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου