Η Μαρία Σολωμού μιλάει για το sex!!!!

Αυτό το πράγμα με την Μαρία Σολωμού έχει γίνει πραγματικά, αν όχι βαρετό, τουλάχιστον κάτι που το έχουμε ξαναδεί και ξανακούσει δεκάδες φορές.  

Η Μαρία Σολωμού μιλάει για τον έρωτα. Η Μαρία Σολωμού μιλάει για το σεξ. Η Μαρία Σολωμού μιλάει για το εάν έχει κάνει ποτέ στην ζωή της ναρκωτικά. 

Για την υποκριτική που είναι και η δουλειά της, δεν σκέφτηκε κανείς να την ρωτήσει ποτέ κάτι; Και εάν την ρώτησε, εκείνη απάντησε, ή μιλά μόνον για την εκκεντρικότητα και το… επαναστατικό του χαρακτήρα της;
«Δεν μπορώ να είμαι σε μία σχέση όταν το σεξ είναι μέτριο, πρέπει να είναι καλό. 

Πώς θα γίνει δηλαδή; Απλά πιστεύω ότι... και η ερωτική σχέση φτιάχνεται, παρόλο που δεν μου έχει τύχει. Λένε κάποιοι ότι οι σχέσεις είναι πολύ δύσκολες και πως για να κρατήσεις μία σχέση, χρειάζεται πολλή δουλειά, ότι πρέπει να προσπαθείς. Εγώ δεν θέλω να προσπαθώ. Θέλω να είναι αβίαστο. Οι σχέσεις πάνε πάνω κάτω, αλλά εγώ δεν θέλω να βρίσκω καινούρια πράγματα για να την ανανεώνω, θέλω να το αφήνω να πηγαίνει μόνο του. Γιατί όταν αρχίσεις να παλεύεις την σχέση και να προσπαθείς για την σχέση, αυτή η σχέση έχει ήδη τελειώσει. Μοιάζει με μία μικρογραφία του γάμου, κάτι που δεν μου αρέσει»

Οκ , άποψή της. Θα μας πείτε ποιος φταίει; Εκείνη που τα λέει δεξιά κι αριστερά οι εκείνοι που φιλοξενούν κατά καιρούς τις δηλώσεις της; Γιατί δεν είναι μόνον περιοδικά, είναι και κανάλια, είναι και εφημερίδες, είναι πολλά. Μία άποψη δηλαδή μίας ηθοποιού, που στο κάτω κάτω την έχουμε συνηθίσει σε τέτοιου τύπου δηλώσεις, είναι απαραίτητο να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση;

«Ο μπαμπάς μου ήταν πρόεδρος Εφετών, ήμουν μοναχοκόρη, δεν μου έλειπε κάτι, αλλά δεν υπήρχε και αυτό το αλόγιστο του να ξοδεύω, π.χ. ό, τι γουστάρω, επειδή έχουμε ας πούμε λεφτά. Ήμασταν μεσαία τάξη, η μαμά μου δεν δούλευε και ο μπαμπάς μου φρόντισε φεύγοντας να έχει αφήσει κάτι για την οικογένειά του. Κανονικά πράγματα δηλαδή». Κανονικότατα. Με την διαφορά ότι τα κανονικά πράγματα δεν συμπεριλαμβάνουν εξώφυλλα με το χέρι στα οπίσθια κυρία Σολωμού. Εκτός εάν για εσάς είναι κανονικό. Για πολλούς άλλους ίσως να μην είναι και τόσο.

«Δεν ήθελα να μου ανοίγουν την πόρτα χωρίς να μου χτυπάνε, ήθελα την μοναξιά μου, να μπαίνω στο σπίτι και να μην μου λένε «που ήσουν; Γιατί άργησες;» Ως παιδί, 7-8 χρονών, δεν μου άρεσε η αίσθηση του «πάμε να φάμε μαζί στο τραπέζι το μεσημέρι», εγώ ήθελα να τρώω μόνη μου στο δωμάτιό μου στο δωμάτιό μου, η μπροστά στην τηλεόραση». Και καλά κάνατε… τι να πείτε άλλωστε με τους άλλους; Αυτά είναι απλώς λεπτομέρειες…

Πηγή:madata.gr
http://alepounews.blogspot.com/