Καιρός λοιπόν να δούμε τι συμβαίνει. Κυρίαρχη αντίληψη στην ελληνική κοινωνία - αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη - σχετικά με τους λαθρομετανάστες είναι ότι πρόκειται για δυστυχισμένους ανθρώπους, οι οποίοι ξεκινούν από το ένα άκρο της γης και φτάνουν με τα πόδια στο άλλο, για να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες ζωής, είτε λόγω οικονομικών λόγων, είτε διότι κάποιο τυραννικό καθεστώς κάνει την ζωή τους δύσκολη, είτε επειδή κάποιο μη ελεγχόμενο από αυτούς γεγονός όπως ένας πόλεμος καταστρέφει τις πιθανότητες μιας ομαλής ζωής στην χώρα τους.
Η αντίληψη αυτή δεν έγινε κυρίαρχη τυχαία. Έγινε, διότι καλλιεργήθηκε και γιατί κάποιες σοβαρές φωνές που έδωσαν μια άλλη διάσταση στο πρόβλημα, αν όχι περιθωριοποιήθηκαν, αλλά δεν ακούστηκαν με σοβαρό τρόπο. Στα κλιμάκια της εξουσίας και ιδιαίτερα της διαχείρισης "ιδιαίτερων" προβλημάτων είναι γνωστή όμως και η άλλη αλήθεια. Μια αλήθεια που πολύ λίγη σχέση έχει με τον όλο μύθο που έχει χτιστεί περί μεταναστών. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Μας πήζουν στο παραμύθι
Η μετάβαση ενός μετανάστη σε μια χώρα εισόδου στην Ευρώπη, όπως η Ελλάδα παρόλο που δεν είναι μια απλή διαδικασία, σπάνια είναι τόσο "μελοδραματική" όπως περιγράφεται στα ντοκυμαντέρ που εξαρχής θέλουν να επιβάλλουν κάποιου είδους "συναισθηματική" ομηρία στους Ευρωπαίους που υποδέχονται τους μετανάστες. Αντιθέτως με τον λαϊκό μύθο, οι μετανάστες δεν φτάνουν περπατώντας χιλιόμετρα επί μήνες πάνω σε κακοτράχαλα βουνά, περνώντας ποτάμια και παλεύοντας με τα άγρια θηρία. Το ταξίδι τους γίνεται με πολύ οργανωμένο και απλό τρόπο. Επιβιβάζονται σε λεωφορεία και με τα πόδια καλύπτουν αποστάσεις λίγων μόνο χιλιομέτρων, όταν είναι να περάσουν τα σύνορα ανάμεσα σε κάποιες ασιατικές χώρες. Αν πάρουμε για παράδειγμα κάποιον μετανάστη από το Πακιστάν, αυτός επιβιβάζεται στο λεωφορείο στην χώρα του και σχεδόν χωρίς κανένα έλεγχο φτάνει μέχρι τα σύνορα της Τουρκίας, σε ένα ταξίδι κουραστικό μεν, κάποιων ωρών δε καθώς σε μεγάλο βαθμό το Ιράν δεν λειτουργεί αποτρεπτικά για τις μεταναστευτικές αυτές ροές. Μόλις λίγα χιλιόμετρα πριν από τα σύνορα με την Τουρκία - είτε του Ιράν είτε του Ιράκ - και στο πλαίσιο ενός "γνωστού διαδρόμου λαθρομετανάστευσης" που μένει αφύλακτος αυτός ο άνθρωπος κατεβαίνει από το λεωφορείο και με τα πόδια διασχίζει τα σύνορα.
Λίγα χιλιόμετρα μέσα στο τουρκικό έδαφος επιβιβάζεται ξανά σε λεωφορεία ή ιδιωτικά αυτοκίνητα "συνεργαζόμενων" με τα κυκλώματα και μεταφέρεται στην Κωνσταντινούπολη. Η μεγάλη περίοδος του "πολύμηνου" ταξιδιού του, ξοδεύεται σε διαμερίσματα της Κωνσταντινούπολης, καθώς εκεί πρέπει να ξεπεραστούν τα "λογιστικά" προβλήματα για την μεταφορά του σε κάποια χώρα (βλέπε Ελλάδα) η οποία έχει κάποιο μηχανισμό αποτροπής της λαθρομετανάστευσης. Για τις γυναίκες είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος, καθώς πολλές φορές πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από τα μέλη της τουρκικής μαφίας. Όταν έλθει η ώρα, οι λαθρομετανάστες (ξανά με λεωφορείο) μεταφέρονται στα μικρασιατικά παράλια, σε κάποια περιοχή που μετά από συνεννόηση έχει εκκενωθεί από τις δυνάμεις της τουρκικής στρατοφυλακής ή αστυνομίας, που σε μεγάλο βαθμό λειτουργούν ως συνέταιροι αυτών των κυκλωμάτων. Κάπου εκεί αρχίζει το ταξίδι τους με κάποιο πλεούμενο μέχρι το κοντινότερο ελληνικό νησί. Βέβαια για τον απλό λαθρομετανάστη, στην Κωνσταντινούπολη "προβλέπεται" μια άλλη μια διαδικασία. Του παραδίδεται ένα "πακέτο" το οποίο θα πρέπει να μεταφέρει στην Ελλάδα... Φυσικά δεν τα παίρνουν όλοι, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό.
Ο δρόμος των ναρκωτικών
Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς: είναι η λαθρομετανάστευση μια τόσο επικερδής ασχολία, που να έχουν στηθεί δομές τέτοιου σημαντικού επιπέδου, που να διευκολύνουν τη μεταφορά εκατομμυρίων ανθρώπων από τη μια πλευρά της γης στην άλλη, με κόστος μάλιστα για τη... φτωχή πλευρά εκατομμυρίων ευρώ; Σαφώς και είναι επικερδής. Το πλέον επικερδές μέρος της όμως είναι η άμεση διασύνδεσή της με τη μεταφορά ναρκωτικών. Σε κάθε ομάδα λαθρομεταναστών που επιβιβάζεται στα ελληνικά παράλια, υπάρχει και κάποιος (στην καθομιλουμένη "φυτευτός"), ο οποίος στο ταξίδι έχει μια αποστολή: να συγκεντρώσει από τους αποβιβασθέντες το "πακέτο" που μετέφεραν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, ως μέρος της αποπληρωμής των χρεών τους. Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή, πριν ακόμη ο λαθρομετανάστης επιβιβαστεί στο λεωφορείο που ξεκινά το ταξίδι του. Πώς και γιατί παίρνει αυτή την απόφαση; Η αλήθεια είναι ότι στους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει άμεση ανάγκη μετανάστευσης, καθώς δεν είναι τα πλέον εξαθλιωμένα στρώματα που μεταναστεύουν, αλλά συγκεκριμένα target group. Στις χώρες αυτές υπάρχει ένας μηχανισμός στρατολόγησης μεταναστών, στους οποίους δίνονται υποσχέσεις για εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που θα συναντήσουν. Και καθώς η ισλαμική τους πίστη είναι ιδιαίτερα σημαντική γι' αυτούς, μεγάλο μέρος των μηχανισμών αυτών είναι οι εκπρόσωποι του "θεού" στη γη, οι τοπικοί ιερωμένοι.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το μεγαλύτερο βάρος της "στρατολόγησης" μεταναστών αναλαμβάνουν τοπικές θρησκευτικές αρχές του Ισλάμ. Γιατί να το κάνουν αυτό; Είναι κοινό μυστικό, ότι ένα μεγάλο μέρος των εσόδων από το εμπόριο ναρκωτικών, χρησιμοποιείται από ισλαμιστικές - φονταμενταλιστικές οργανώσεις, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ο εθνικο-απελευθερωτικός ή θρησκευτικός ή αντι-αμερικανικός τους αγώνας. Τα μονοπάτια του εμπορίου ναρκωτικών συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό με τα μονοπάτια της μεταναστευτικής ροής. Μέσω αυτού του δικτύου, επιτυγχάνονται πολλαπλοί στόχοι. Κατ' αρχάς η δημιουργία των κατάλληλων υποδομών για την μεταφορά ναρκωτικών αλλά και η δημιουργία ενός δικτύου "διανομής" των ναρκωτικών στη Γηραιά Ήπειρο. Φυσικά κερδισμένοι από αυτό είναι και αρκετοί από τους υποτιθέμενους "εχθρούς" τους, καθώς είναι γνωστό ότι στο εμπόριο ναρκωτικών συμμετέχουν και πολλές εκ της "νέας ηπείρου" ομάδες, περίεργης υφής. Αυτά τα ναρκωτικά μεταφέρονται στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης με αρκετούς τρόπους. Ένας από τους κυριότερους είναι μέσω "κυμάτων" μεταναστών. Οι "φυτευτοί" λοιπόν τύποι, είναι αυτοί που αποτελούν τους "στρατιώτες" κυκλωμάτων, οι οποίοι μόλις αποβιβασθούν δεν είναι "μονάχοι" σε μια νέα χώρα, αλλά μαζεύουν τα πακέτα που είναι να μαζέψουν και έρχονται σε επαφή με τους υφιστάμενους πυρήνες διανομής ναρκωτικών στη χώρα που βρίσκονται.
Αυτούς ποτέ δεν θα τους δείτε να κυκλοφορούν με ακριβά αυτοκίνητα ή να κάνουν μεγάλη ζωή. Είναι κυριολεκτικά στρατιώτες. Εν ευθέτω χρόνω, και αφού αποδείξουν την αφοσίωσή τους, θα εγκαταλείψουν τη χώρα μας για τη Δυτική Ευρώπη, όπου και θα συνεχίσουν το "έργο" τους. Οι υπόλοιποι λαθρομετανάστες θα λειτουργούν πλέον ως "όχλος" εξαθλιωμένων, σε όποια χώρα καταφέρουν να εγκατασταθούν, αφού διασυνδεθούν με τις κοινότητες λαθρομεταναστών που ήδη υπάρχουν σε αυτές τις χώρες. Είναι επίσης κοινό γνωστό ότι η χώρα μας έχει αποφύγει μέχρι τώρα "ισλαμιστικές επιθέσεις", διότι κατά κάποιο τρόπο είχε κτίσει σχέσεις με αυτά τα δίκτυα, από την εποχή που το PKK είχε ενεργό ρόλο σε αυτή την ιστορία, πριν αντικατασταθεί από πιο σκληροπυρηνικές ομάδες. Οι μόνοι χαμένοι σε κάθε επίπεδο, είναι οι Ευρωπαίοι οι οποίοι όχι απλά χάνουν τις χώρες τους λόγω μεταναστευτικών ροών, αλλά και την ίδια τους την νεολαία, λόγω της χρήσης ναρκωτικών. Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά ακόμη. Ο χώρος όμως μιας εφημερίδας, είναι περιορισμένος. Πρέπει όμως κάποια πράγματα να ειπωθούν με το όνομά τους. Τα ευχαριστήριά μου για το κείμενο αυτό, πρέπει να δοθούν σε αυτούς που μου επέτρεψαν ένα μεταπτυχιακό στο... σωφρονιστικό κατάστημα Κορυδαλλού.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου