Εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια δίνει τη δική του "μάχη" για τη ζωή.
Ταυτόχρονα αγωνίζεται ενάντια στην προκατάληψη και το ρατσισμό.
Είναι από τους λιγοστούς εν ζωή ασθενείς που έχουν θεραπευτεί από τη νόσο του Χάνσεν.
Σήμερα στα 86 του χρόνια, ζει στο σπίτι του στην Αμφιάλη.
Αν και ο ίδιος δεν αποζητά την εφήμερη δημοσιότητα και δεν είναι άνθρωπος των τηλεοπτικών πάνελ, το όνομά του έγινε ευρύτερα γνωστό όταν είχε την τιμή να γράψει το εισαγωγικό σημείωμα στο βιβλίο "Το νησί" της Βρετανίδας συγγραφέως Βικτόρια Χίσλοπ.
"Ένας βράχος, έκτασης 400 επί 250 τ.μ., απλώνεται μέσα στη θάλασσα, σε απόσταση περίπου 800 μέτρων από το χωριό Πλάκα της Ελούντας. Από το νησί έχουν περάσει τέσσερις πολιτισμοί και το 1904 έγινε αποικία λεπρών. Αρχικά, προοριζόταν ως ο τόπος συγκέντρωσης των λεπρών της Κρήτης, αλλά αργότερα έγινε όλης της Ελλάδας.
Η Σπιναλόγκα δεν υπήρξε ποτέ θεραπευτικό ίδρυμα. Ήταν τόπος εξορίας, ένας τόπος μαρτυρίου. Όποιος πατούσε το πόδι του στο νησί έχανε κάθε ελπίδα για ζωή. Κάποιοι το ονόμαζαν Καιάδα και όχι άδικα. Ήταν χιλιάδες τα κορμιά που έφαγε επί 53 χρόνια. Έκλεισε οριστικά το 1957, αφού βρέθηκε το φάρμακο και θεραπεύτηκε η λέπρα.. Η απομόνωση ήταν υποχρεωτικός τρόπος ζωής που είχε επιβληθεί στους αρρώστους.
Πάνω στο νησί υπήρξαν ζευγάρια που παντρεύτηκαν. Λειτούργησαν καφενεία και συνεταιρισμός για την προμήθεια προϊόντων. Αλλά είχε αναπτυχθεί φοβερή αλληλεγγύη μεταξύ των ασθενών. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον άρρωστο στις δύσκολες ώρες που ήταν στο κρεβάτι κατάκοιτος..
Αλίμονο, τότε, σε όποιον τύχαινε να πάσχει από τη νόσο του Χάνσεν. Η προκατάληψη δεν άφηνε περιθώρια ούτε και στην οικογένειά του. Τότε δεν μπορούσες καν να σηκώσεις το κεφάλι και να δεις, τον κόσμο, λες κι είχες διαπράξει το πιο ατιμωτικό έγκλημα.
Για τη λέπρα βρέθηκε η θεραπεία εδώ και πενήντα χρόνια, αλλά ακόμη και σήμερα δεν έχει βρεθεί το φάρμακο για την προκατάληψη. Αν και είναι πολύ δύσκολο, να εξαλειφθεί η προκατάληψη για τη νόσο του Χάνσεν, ίσως αυτό να συμβεί με την πάροδο του χρόνου, αφού δεν θα υπάρχουν νέοι άρρωστοι..." αναφέρει ο Μανόλης Φουντουλάκης σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο του Ε.Τ. κ.Ν.Κουφάκο.
"Με έσωσε το φάρμακο στο παρά 5΄"
Η ζωή του Μανώλη Φουντουλάκη θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα.
Γεννήθηκε το 1923 στην Ελούντα. Στα 25 του χρόνια ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή του, όταν έμαθε ότι πάσχει από την ασθένεια "Ήταν Φεβρουάριος του 1949 και υπηρετούσα ως αστυφύλακας στον Πειραιά. Ξαφνικά ένα απόγευμα διακομίστηκα στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγ.Βαρβάρας, όπου παρέμεινα για δύο χρόνια.." λέει και θυμάται ότι αμέσως ειδοποίησε την αγαπημένη του και της ζήτησε να χωρίσουν, "γιατί τότε κανείς δεν γλίτωνε από την κακιά ασθένεια..."
Όμως στάθηκε τυχερός, αφού βρέθηκε το φάρμακο πριν να είναι αργά...
Το 1954 παντρεύτηκε με τη Λενιώ του, με την οποία αγαπιόντουσαν από παιδιά.
Το 1973 πέρασε νέα δοκιμασία, έπαθε υποτροπή από την ασθένεια και λίγο έλειψε να πεθάνει. Έχασε τα μαλλιά του, παραμορφώθηκαν το πρόσωπό του και τα άκρα του και ξαναμπήκε στο Κέντρο Χανσενικών.
Το 1978 ο Θεός τον ξαναδοκίμασε ακόμη χειρότερα, όταν πήρε από κοντά του την πολυαγαπημένη του σύζυγο ύστερα από δίμηνη αρρώστια (καρκίνος στις ωοθήκες). Ακόμα συγκινείται όταν θυμάται τη γυναίκα της ζωής του.
Το 1983 παθαίνει έμφραγμα του μυοκαρδίου και σώζεται από θαύμα.
Ο κύριος Μανώλης είναι σήμερα υπερήφανος γιατί, όπως λέει με καμάρι, κατόρθωσε και δημιούργησε μια θαυμάσια οικογένεια, με παιδιά κι εγγόνια.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου