Πόσα τελικά είμαστε διατεθειμένες να κάνουμε και να ανεχτούμε προκείμενου να κρατήσουμε τη σχέση μας ζωντανή και το ερωτικό ενδιαφέρον αμείωτο στην πάροδο του χρόνου!...
Ξεπερνάμε για έναν άντρα τα προσωπικά μας όρια ηθικής ή είναι και δική μας η ανάγκη να ξεφύγουμε από κανόνες.
Και γιατί παρακαλώ;
Φαινόμενο των τελευταίων καιρών αποτελεί η μαγνητοσκόπηση προσωπικών στιγμών του ζευγαριού από τους ίδιους, και ενώ οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας δηλώνουν απρόθυμες οι μικρότερης φαίνεται να το απολαμβάνουν και να μην τους ενοχλεί.
Τι άλλαξε και ξαφνικά η σεξουαλική πράξη από προσωπική στιγμή δύο ανθρώπων και ολοκλήρωση πράξης αγάπης κατέληξε σε κάτι που το κουβαλάμε σε αρχείο στο κινητό μας και θα μπορούσαμε κάλλιστα να το παρακολουθήσουμε τρώγοντας pop-corn στο σαλόνι του ίδιου του σπιτιού μας.
Η απάντηση είναι μία... Τα πάντα! Περνάμε μια τεράστια κρίση αξιών. Οι ανάγκες για μια ουσιαστική σχέση παραμερίστηκαν και αυτό που μένει σαν απόσταγμα είναι ό,τι μας ικανοποιεί στο εδώ και στο τώρα. Μας λείπει το μέλλον ίσως γιατί και εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε πια στο «για πάντα μαζί» άλλα στο “μαζί, για όσο περνάω καλά”.
Κάπου έχουμε χάσει το νόημα...
Τα πρότυπα της σχέσης! Ναι, φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Προβάλλεται με μεγάλη άνεση σαν κάτι σχεδόν δεδομένο ο εξωσυζυγικός δεσμός, η πρόωρη σεξουαλική επαφή, η σεξουαλική απελευθέρωση σε σημείο που τα πάντα θεωρούνται φυσιολογικά αλλά η σχέση καταντά άρρωστη.
Μήπως τελικά όλη αυτή η σεξουαλική εξοικείωση κατέληξε σε δέσμευση. Με ποιόν; Με τα σημεία των καιρών και όχι με τον σύντροφο μας, όπως θα ήταν το φυσιολογικό. Αξίζει τελικά να βρεις κάποιον που μένει μαζί σου επειδή εσύ του ικανοποιείς την “αρρωστημένη” του φαντασία; Και οι δικές μας ανάγκες, χαρακτήρας, αξίες;
Μη φτάσουμε στο σημείο μετά από κάθε σχέση να χρειάζεται να ξανασυστηθούμε με τον εαυτό μας. Προσοχή λοιπόν!!
tlife
http://kramablog.blogspot.com/2010/11/blog-post_912.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου