Σύστηµα προστασίας θυµάτων συζυγικής βίας, το οποίο εφαρµόζεται στην Ισπανία.
Ατηµέλητη,
ανέκφραστη, µε µαύρους κύκλους κάτω από τα µάτια, βγάζει από την τσάντα
της ένα µαύρο κουτί, λίγο µεγαλύτερο από κινητό, πολύ... πιο
βαρύ και χωρίς νούµερα.
Από τότε που ο σύζυγός της – και παραλίγο
δολοφόνος της - κυκλοφορεί ελεύθερος, δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι της
χωρίς το GPS.
Είναι µια από τις πολλές κακοποιηµένες γυναίκες
στην Ισπανία που σώθηκε ως εκ θαύµατος από την οργή του άντρα της. Και
τη µέρα και τη νύχτα, και στο σινεµά και στο εστιατόριο, η 40χρονη
µητέρα δύο παιδιών – ας την ονοµάσουµε Λόλι – δεν αποχωρίζεται ποτέ το
GPS. Με αυτό είναι πάντα απευθείας συνδεδεµένη µε το ισπανικό κέντρο
επιτήρησης Comete, όπου γνωρίζουν ανά πάσα στιγµή πού βρίσκεται εκείνη
και πού ο σύζυγός της.
«Η δικαστής αποφάσισε να δώσει σ’ εκείνον
µια ευκαιρία. Κι από µένα στέρησε το δικαίωµα να ζω µε ηρεµία», λέει.
«Εκείνος» είναι ο άντρας της – ας τον πούµε Χουάν. Τον περασµένο
Ιανουάριο φυλακίστηκε για απόπειρα δολοφονίας, αλλά τον Ιούνιο αφέθηκε
ελεύθερος υπό τον όρο να µην πλησιάσει τη Λόλι σε απόσταση µικρότερη των
300 µέτρων και να φοράει διαρκώς ένα ηλεκτρονικό µπρασελέ. Κάθε φορά
που το βγάζει, αποφορτίζεται η µπαταρία ή ο Χουάν εισέρχεται στην
περίµετρο ασφαλείας, χτυπάει συναγερµός. Πρόκειται για το σύστηµα
προστασίας θυµάτων συζυγικής βίας, το οποίο εφαρµόζεται στην Ισπανία από
τον Ιούνιο του 2009 και δίνει σήµα συναγερµού στην Αστυνοµία σε
περίπτωση κινδύνου.
«Την πρώτη φορά που λειτούργησε πήγαινα στο
δικαστήριο, στην Αλµπαθέτε», αφηγείται η Λόλι. Σε αυτήν την επαρχιακή
πόλη της Καστίλης ζούσε µε τον άντρα και τα δύο παιδιά τους, µέχρι που
εκείνος αποπειράθηκε να τη δολοφονήσει. «Αρχισα να τρέµω. Αµέσως µετά
χτύπησε το “τηλέφωνο”. Ο υπάλληλος µε ενηµέρωσε ότι τον εντόπισαν σε
απόσταση 700 µέτρων και µου έδωσε το όνοµα του δρόµου όπου βρισκόταν.
Εµεινα συνδεδεµένη µε το κέντρο, ώσπου έφθασα στο Αστυνοµικό Τµήµα και
ζήτησα να µε συνοδεύσει ένας αστυνοµικός».
Συνοδευόµενη από τον
ψυχολόγο της, η Λόλι αποφάσισε να πει όλη την ιστορία της. Ελπίζει
εκείνος να διαβάσει το ρεπορτάζ, να συνειδητοποιήσει τις πράξεις του και
να µάθει το µαρτύριο που βιώνει: τον φόβο να κοιµάται µόνη, τις
συνεδρίες µε τον ψυχολόγο, τα χαπάκια για να µην «ονειρεύεται» – κάθε
βράδυ ξαναζεί τον ίδιο εφιάλτη και σηκώνεται λουσµένη στον ιδρώτα.
Ηταν
απόγευµα, 5 Ιανουαρίου. Η µητέρα τής Λόλι κρατούσε τα δύο παιδιά,
ηλικίας 5 και 10 ετών. Το καλοκαίρι τού είχε ανακοινώσει ότι ήθελε να
χωρίσουν. Κοιµόντουσαν σε ξεχωριστά δωµάτια, αλλά συνέχιζε να µένει στο
σπίτι «για τα παιδιά». «Ηταν τεράστιο λάθος, αλλά δεν µπορούσα να ξέρω.
∆εν είχε σηκώσει ποτέ χέρι επάνω µου…», εξηγεί.
Στην αρχή
προσπάθησε να την καλοπιάσει µε κλάµατα. Μετά δοκίµασε τον ψυχολογικό
εκβιασµό: «Χωρίς εσένα είµαι ένα τίποτα», «Αν φύγεις, θα σκοτωθώ».
Εκείνη την ηµέρα η Λόλι ανακάλυψε ότι ο Χουάν είχε µεταφέρει µέρος των
χρηµάτων τους σε άλλον τραπεζικό λογαριασµό. Μόλις τόλµησε να του πει
ότι δεν θα το επέτρεπε, έπεσε καταπάνω της. «Με ένα κοπίδι µού έκανε
χαρακιές στον λαιµό και τον σβέρκο. Με έριξε κάτω και µου χτυπούσε το
κεφάλι στο πάτωµα». Νόµιζε πως ήρθε το τέλος. Στάθηκε όµως τυχερή· οι
γείτονες άκουσαν τα ουρλιαχτά της κι έσπευσαν µ’ έναν αστυνοµικό που
βρισκόταν στην περιοχή κατά τύχη. Τη βρήκαν στο έδαφος, ενώ ο άντρας της
την πατούσε κάτω µε το γόνατό του. Η Λόλι µεταφέρθηκε αµέσως στο
νοσοκοµείο µε πολλαπλούς µώλωπες στο κρανίο, τον λαιµό και δύο κατάγµατα
στον αυχένα. «Εµοιαζα µε πίνακα του Πικάσο», λέει µε µια δόση µαύρου
χιούµορ, κληρονοµιά του προσωπικού της δράµατος.
«Χωρίς αυτό, πουθενά»
Ο
Χουάν τέθηκε υπό κράτηση κι εκείνη µαζί µε τα παιδιά µετακόµισαν στη
Βαλένθια. «Στην Αλµπαθέτε νόµιζα ότι τον βλέπω διαρκώς µπροστά µου»,
εξοµολογείται. Σιγά σιγά µάζευε τα κοµµάτια της, ώσπου στις 7 Ιουνίου
εκείνος ήταν ξανά ελεύθερος κι εκείνη υποχείριο των φόβων της. Πλέον δεν
το συζητά καν: «Χωρίς αυτό το µηχάνηµα δεν πάω πουθενά. Αισθάνοµαι
ασφαλής».
tanea.gr
http://sarotiko.blogspot.com/2010/11/gps.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου