Γιατί κολυμπάμε στο σάλιο...

Οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε συμπαθείς στην κοινωνία. Και αυτό είναι ένα από τα ρεπορτάζ που συνήθως αποφεύγουμε να δημοσιεύσουμε. Δεν χρειάζεται να στο αποδείξει η βαλιστική εξέταση. Μπορείς να το δεις στις κυκλοφορίες των εφημερίδων, στις θεαματικότητες και ακροαματικότητες των εκπομπών μας.

Στο φωνάζει η απαξίωση με την οποία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το επάγγελμα. Όχι άδικα. Αν η χώρα έχει πέσει τώρα στα γόνατα, φταίει και η κλωτσιά που δέχθηκε από το σινάφι μας. Οι δημοσιογράφοι γνώριζαν τι συμβαίνει. Και σιωπούσαν. Άρα αν υπάρχουν ένοχοι, οι δημοσιογράφοι είναι συνένοχοι. Αν η κοινή γνώμη θέλει να μοιράσει ευθύνες, οι δημοσιογράφοι καλούνται να περάσουν μπροστά και να σκύψουν το κεφάλι από ντροπή. Και αν ισχυριστούν ότι δεν είχαν καταλάβει τι παίζεται κάτω από τα σανίδια της σκηνής, τότε, απλώς, είναι κακοί δημοσιογράφοι.

Εδώ συνήθως παρεμβάλλεται η ένσταση που λέει ότι δεν μπορεί να ταυτίζεται ο δημοσιογράφος του μεροκάματου με τον μεγαλόσχημο συνομιλητή -και συνεταίρο- της εξουσίας. Δεν αδικεί την αλήθεια, αλλά και δεν καταφέρνει να επιπλεύσει μέσα σε τόσο σάλιο που πέφτει. Και εν τέλει, όταν έχεις επιδείξει ανοχή και σπέκουλα στο «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», τότε θα σταθείς προσοχή και θα λουστείς το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Είναι άδικο, αλλά και η κοινωνία δεν βρίσκεται τώρα στην καλύτερη διάθεση για να τοποθετεί αστερίσκους με εξαιρέσεις.

Πώς έγιναν όλα αυτά; Δεν χρειάζεται να το περιγράψεις, μπορείς να το φανταστείς. Η χώρα με τις περισσότερες εφημερίδες εθνικής κυκλοφορίας, με ένα άναρχο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και με πλήρη απουσία κανόνων και θεσμικής λειτουργίας, έγινε κάτι σαν τεράστιο Jurassic Park. Δεν ξέρεις τι τέρας θα σου πεταχτεί από την επόμενη γωνία, μέχρι που καταλαβαίνεις ότι εσύ έγινες το τέρας. Ελάτε τώρα, μεταξύ μας ξέρουμε πώς έβρασε η σούπα. Μικρή χώρα, ένα χωριό. Με τα μέσα ενημέρωσης να σέρνουν την παράδοση των '60ς που θέλει πρώτα να μπαίνει το οκτάστηλο και μετά τα θεμέλια του έργου που κατασκευάζει ο εκδότης-εργολάβος. Με πολιτικό κόσμο που σέρνεται πίσω από μονόστηλα. Κατώτερος των περιστάσεων, πάντα πρόθυμος, δεκτικός και διαθέσιμος. Και δημοσιογράφους απαίδευτους ακαδημαϊκά και κοινωνικά, εύκολα θύματα της κολακείας, άπληστους και επηρμένους στις παρυφές της εξουσίας, με το μάτι στην κλειδαρότρυπα, αλλά και το κλειδί στο χέρι.

Η δημοσιογραφία έχασε την αξιοπιστία της επειδή ταυτίστηκε με την εξουσία. Και οι περισσότεροι από τους καλούς, από τους προβεβλημένους δημοσιογράφους αναγκάστηκαν να σκουπίσουν τα πόδια τους και να πατήσουν το φωτισμένο δάπεδο αυτού που ονομάζουμε «κατεστημένο». Είναι λίγοι οι δημοσιογράφοι που μπορούν να κάνουν καριέρα καταγγέλλοντας χωρίς δισταγμούς, επιλέγοντας πάντα τη σύγκρουση, ρισκάροντας δουλειά και επιβίωση. Ασφαλώς δεν είμαι ένας από αυτούς. Και ακόμα δεν έχω το θάρρος για να σας εξηγήσω δημοσίως τους λόγους.

ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr/