«…«Εδώ» μας είπε «είναι Ελλάδα»… δέκα λεπτά αργότερα άκουσα την έκρηξη, νόμιζα ότι είχα πεθάνει». Ο Ναντουάν, περιγράφει, έτσι όπως ο ίδιος έζησε, το πώς πέρασε από την Τουρκία στην Ελλάδα. Εκείνες τις στιγμές δεν θα τις ξεχάσει ποτέ. Εκείνες οι εικόνες περνούν μπροστά από τα μάτια σχεδόν καθημερινά γιατί ξέρει πως εκείνο το βράδυ ο Αλάχ του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
«…Ήταν νύχτα, έκανε κρύο. Ο Τούρκος μας άφησε και έφυγε. Αποφασίσαμε να μπούμε στην Ελλάδα γρήγορα, ψάχναμε τρόπο για να φτάσουμε στην Αθήνα. Δεν προλάβαμε να κάνουμε ούτε 20 μέτρα.
Άκουσα την έκρηξη, σε δευτερόλεπτα βρέθηκα στον αέρα και μετά κενό. Τίποτα.»
Ο Ναντουάν πολύ γρήγορα βρήκε και πάλι τις αισθήσεις του. Δίπλα του, ένας φίλος του ήταν νεκρός.
Ένας άλλος είχε χάσει το ένα του πόδι.
«Μόνο έβλεπα και άκουγα. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Δεν κατάλαβα. Αναρωτιόμουν τι έγινε, αλλά μου ήταν αδύνατον να καταλάβω. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως μπορεί να μας χτύπησε ο ελληνικός ή ο τουρκικός στρατός. Ήταν η μοναδική λογική σκέψη σε αυτή την παράλογη κατάσταση που ζούσα. Τότε μας πλησίασαν οι άλλοι δύο φίλοι μας, που βρίσκονταν λίγα μόνο μέτρα πίσω μας. Ο ένας από αυτούς μου είπε πως μπήκαμε σε ναρκοπέδιο. Τότε έμαθα τι είναι ναρκοπέδιο.» Ο Ναντουάν έχασε τα δύο του πόδια, έναν φίλο του και κάθε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
«Περίμενα τον θάνατο. Έλεγα στους άλλους πως εδώ θα πεθάνουμε. Αυτό ήταν. Τότε ακούσαμε κάποιους να μας μιλούν από απόσταση στα αγγλικά. Μας ρωτούσαν πόσοι ήμασταν και αν ήμασταν όλοι ζωντανοί. Ένας από την παρέα απάντησε πως ήμασταν δύο τραυματισμένοι, δύο με ελαφρά τραύματα και ένας νεκρός. Είπαν πως θα επιστρέψουν σε πέντε λεπτά για να μας βοηθήσουν… ήρθαν μετά από έξι ώρες».
Έξι ώρες ο Ναντουάν ακροβατούσε μεταξύ ζωής και θανάτου. Κοιτούσε συνεχώς δίπλα του, τον νεκρό του φίλο. Είχαν ξεκινήσει εβδομάδες πριν από το Μαρόκο, στη διαδρομή ο ένας έλεγε στον άλλον για τα όνειρα και τα σχέδια που είχαν για το μέλλον. Συζητούσαν για όσα θα έκαναν όταν θα έφταναν στην Ελλάδα. Και τώρα ήταν εδώ. Είχαν βρει την «Ιθάκη»… είχαν χάσει την ζωή…
«Έξι ώρες και ενώ είχα χάσει πολύ αίμα και κάθε ελπίδα, εμφανίστηκε ο στρατός και δύο γιατροί. Τους είπα θέλω να πάω σε ένα νοσοκομείο και ζήτησα νερό. Τίποτα άλλο. Νοσοκομείο και νερό. Τότε ο ένας από τους γιατρούς μου απάντησε στα αραβικά και μου είπε «θα πιεις νερό μετά το χειρουργείο». Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωή μου. Βρισκόμουν τόσο μακριά από τη χώρα, ένα βήμα πριν τον θάνατο και τώρα ήμουν στα χέρια ενός γιατρού που ήταν άραβας όπως εγώ. Ήταν ένας από τους λόγους που κατάφερα να επιβιώσω».Ο Ναντουάν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Εκεί ξεκίνησε μία σειρά από χειρουργεία. Έχασε τα δύο του πόδια, αλλά τουλάχιστον ζούσε. Γι’ αυτόν πλέον αυτό είχε σημασία, ότι είχε καταφέρει να περάσει το ναρκοπέδιο και να βγει ζωντανός.
Από το 2002 μέχρι το 2007 το φαγητό έμοιαζε πολυτέλεια. Τον βοηθούσαν οι φίλοι, οι γνωστοί, οι ομοεθνείς του. Το 2007 μετά από πολλές προσπάθειες πήρε το πρώτα χρήματα από το κράτος. Έπαιρνε για τρία χρόνια 400 ευρώ το μήνα από την Πρόνοια. Πέρυσι ήταν η τελευταία χρονιά που πήρε χρήματα.
Όταν επισκέφθηκε την Πρόνοια του είπαν πως δεν είναι ούτε Έλληνας, ούτε Ευρωπαίος άρα δεν δικαιούται ούτε ένα ευρώ.
Ο Ναντουάν, δεν ήθελε να φύγει από την χώρα του, δεν ήθελε να μπει παράνομα στην Ελλάδα, δεν ήθελε να μείνει ανάπηρος… δεν είχε όμως άλλη επιλογή. Η ζωή του Ναντουάν ήταν μόνο ένας δρόμος και αυτός γεμάτος νάρκες.
Σήμερα ζητά τα αυτονόητα, ένα επίδομα για τα προς το ζείν, από ένα υπόγειο στο κέντρο της πόλης ψάχνει να βρει που κρύβεται η θέα για μια καλύτερη ζωή…
ΠΗΓΗ: http://www.zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου