Γεμάτο κόσμο, αλβανούς μετανάστες, μετά από ανεπιτυχή ελιγμό σε στενό δρόμο επί του αλβανικού εδάφους, το λεωφορείο της γραμμής Αθήνα-Τίρανα βρέθηκε σε χαράδρα βάθους 100 μέτρων. Είναι ασέβεια να γίνεται λόγος για κακές συγκοινωνίες πάνω από τα άψυχα κορμιά άτυχων επιβατών –οι νεκροί ήταν εννέα– αλλά γνωρίζουμε από τη διεθνή πρακτική πως τα ατυχήματα ενεργοποιούν την κοινωνία και τις κυβερνήσεις προς την κατεύθυνση της ανασυγκρότησης των μεταφορών. Για τη χώρα μας που είναι παραδομένη στη διεθνή βιομηχανία της αυτοκίνησης και της πετρελαϊκής ενέργειας αυτό είναι αδιανόητο. Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού το έγκλημα της Δευτέρας 8 Νοεμβρίου 2010, συνέβη σε ξένη χώρα, με δικό μας πάντως προσωπικό και υλικό, δεν μπορεί να βάλει το ζήτημα στη σωστή αφετηρία συζήτησης. Ποιος μπορεί να συζητήσει για τους δρόμους καρμανιόλες της όμορης χώρας; Και με τι στόχο; Ο στόχος υπάρχει πάντα. Είναι η βελτίωση των εγχώριων δημόσιων συγκοινωνιών.Λίγες ώρες μετά το δυστύχημα μας δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσουμε τις συνθήκες ατυχηματογονίας (ο όρος είναι του καθηγητή Γιάννη Παπαδόπουλου) που υποστηρίζει, ας πούμε, ακόμα και το ΚΤΕΛ Ιωαννίνων! Στο κομμάτι του νομού Τρικάλων, της γραμμής Βόλου-Ιωαννίνων, δηλαδή σε δρόμο σαν και αυτόν όπου έγινε το δυστύχημα ή χειρότερο εκτιμούμε, μια νεαρή κυρία ζητούσε σε απόγνωση να κάνει στάση το λεωφορείο για να κατέβει για προσωπική της ανάγκη. Όπως μας είπε ο οδηγός το δρομολόγιο δεν προέβλεπε καμία στάση κατά τη διάρκεια των τεσσάρων έως πέντε ωρών που διαρκούσε το ταξίδι. Αυτός ο άνθρωπος δε θα έπρεπε για λίγο να ξεκουραστεί; Οι επιβάτες δεν θα έπρεπε για λίγο να συνέλθουν.Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά το γιαννιώτικο λεωφορείο διέσχιζε το όμορφο και άγριο τοπίο. Εννοούμε τα φώτα του εσωτερικού, που άλλωστε έσβησαν κάποια στιγμή χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη για σποτάκι ανάγνωσης Στο λεωφορείο επικρατούσε ατμόσφαιρα εργασιακών συνθηκών νοσοκομειακής αποκλειστικής. Αδιανόητη η χρήση της δικής του τουαλέτας. Προσομοίωση των συνθηκών με τις οποίες είχε γίνει πριν είκοσι δύο ώρες το σοβαρό δυστύχημα. Μια κουβέντα άλλωστε έγινε και για τις συνθήκες λειτουργίας των δρόμων μέσα στα Γιάννινα, όπου η προσέγγιση του Πανεπιστημίου από τους πεζούς είναι κίνδυνος-θάνατος. Τι παράδειγμα δίνει η πρωτεύουσα της Περιφέρειάς μας; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι κοινωνικές δυνάμεις που διαφεντεύουν την υπερήφανη ηπειρωτική μας πρωτεύουσα;Αν αυτό είναι η πρώτη προσέγγιση, η ευκαιρία που δίνεται τώρα είναι να αρχίσει η συζήτηση για σιδηροδρομικές συγκοινωνίες και μεταφορές την Ήπειρο. Εννοείται πως αυτές θα ενταχθούν στο υπόλοιπο εθνικό δίκτυο, για το οποίο θα διεκδικηθεί από τη λαϊκή βάση η αναβάθμισή του, και θα συνδεθούν με το υφιστάμενο αλβανικό σιδηροδρομικό δίκτυο και τους σιδηροδρόμους των βορειότερων χωρών. Αλλά και πάλι, η βαθιά ιδιωτικοποίηση των μεταφορών που προωθείται στη χώρα μας καθιστά αδιανόητη οποιαδήποτε σχετική συζήτηση. Ο εξαμερικανισμός του δημόσιου χώρου που έχει αναληφθεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών απομακρύνει από την έκφραση των σχετικών αναγκών.Κοιτάξτε την Αττική Οδό. Έχετε ποτέ δει ένα λεωφορείο; Όχι βέβαια; Που θα τους πάει τους επιβάτες του; Στον μπετονένιο κόμβο; Ένα τεράστιο έργο έγινε αποκλειστικά για τη διαχείριση της οικονομίας του ιδιωτικού αυτοκινήτου. Αυτού που διαφημίζεται και προωθείται ως λύση με τα γνωστά τραπεζικά δάνεια που όταν δεν εξοφλούνται, επαναφέρουν τα αυτοκίνητα στις τράπεζες που έχουν χρηματοδοτήσει την αγορά τους. Πρέπει να υπογραμμίσουμε πως ο πόλεμος του πετρελαίου που γίνεται στο Ιράκ και αλλού γίνεται και στη χώρα μας με την ανεξέλεγκτη εισβολή του αυτοκινήτου σε δρόμους, πλατείες και πεζοδρόμια με ισάριθμους νεκρούς. Αν το τόσο χρήσιμο εργαλείο που είναι το αυτοκίνητο μπει στη σωστή χρηστική βάση κίνησης και στάθμευσης, η ελληνική κοινωνία και η ελληνική πόλη (άρα και η Πρέβεζα και τα Γιάννινα), έχουν πολλά να κερδίσουν. Οι δημόσιες συγκοινωνίες θα αναβαθμιστούν. Και τα φώτα ή οι λαμπίτσες ανάγνωσης στα λεωφορεία του ΚΤΕΛ θ’ ανάψουν.
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΖΟΣ
http://epirusgate.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου