14 Σεπτεμβίου - Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

Ο Κωνσταντίνος ο Μέγας και Ισαπόστολος, πρώτος μεταξύ των βασιλέων της Ρώμης ‘εδέξατο’, γράφει ο Συναξαριστής του οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, τον χριστιανισμό.

Έχοντας πόλεμο κατά του Μαγνεντίου όπως λένε κάποιοι, ή στον ποταμό Δούναβη κατά των Σκυθών όπως λένε κάποιοι άλλοι και βλέποντας τα στρατεύματα των εχθρών που ήταν περισσότερα από τα δικά του βρέθηκε σε κατάσταση απορίας και φόβου.

Βρισκόμενος σ’ αυτήν την κατάσταση είδε το μεσημέρι στον ουρανό σχηματιζόμενο από αστέρια τον τύπο του Σταυρού και τριγύρω από τον Σταυρό τυπωμένα κι αυτά από άστρα λαμπερά γράμματα με λατινικά στοιχεία τα οποία έλεγαν: ‘Εν τούτω νίκα’.

Αμέσως κατασκεύασε σταυρό όμοιο μ’ αυτόν που είχε φανεί στον ουρανό και έδωσε πρόσταγμα να προπορεύεται μπροστά από το στράτευμά του και πράγματι νίκησε τους εχθρούς. Πολλοί θανατώθηκαν και πολλοί έφυγαν από τον φόβο τους. Από αυτό το θαύμα ο Μέγας Κωνσταντίνος κατανόησε την δύναμη του σταυρωθέντος και αφού πίστεψε ότι αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός βαπτίστηκε με την μητέρα του.

Έστειλε τότε την μητέρα του στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει και λαμπρότατα να τιμήσει τον ζωοποιό τάφο του Κυρίου και τους αγίους τόπους, καθώς και για να ψάξει να βρει τον Τίμιο Σταυρό.

Η μητέρα του βρήκε τους τρεις σταυρούς, του Κυρίου και των δύο ληστών, καθώς και τα καρφιά τους. Καθώς βρισκόταν σε απορία ποιος από τους τρεις είναι ο σταυρός του Κυρίου, έφεραν το πτώμα μιας χήρας γυναίκας η οποία αναστήθηκε μόλις την ακούμπησαν στον σταυρό του Κυρίου, πράγμα που δεν συνέβη με τους άλλους δύο.

Τότε η βασίλισσα με μεγάλη ευλάβεια και πίστη ασπάστηκε και προσκύνησε τον σταυρό και την προσκύνηση ακολούθησε η Σύγκλητος των Αρχόντων. Το ίδιο όμως ζητούσε διακαώς να κάνει και όλος ο λαός, ή τουλάχιστον να τον δει από μακριά να ευχαριστηθεί ο μεγάλος του πόθος. Τότε ο μακαριώτατος Πατριάρχης Μακάριος ανέβηκε πάνω στον άμβωνα και σήκωσε με τα δυο του χέρια τον τίμιο Σταυρό φανερώνοντάς τον σε όλους τους χριστιανούς οι οποίοι μ’ ένα στόμα φώναξαν το «Κύριε ελέησον».

Από τότε πρόσταξαν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας να γιορτάζεται σήμερα η τίμια και παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού για να δοξάζεται ο Χριστός που σταυρώθηκε σ’ αυτόν.

Πέμπτη 13 του Σεπτέμβρη και ώρα 9.30μ.μ στον άγιο Νικόλαο τον Ορφανό.

Μπαίνεις στον αυλόγυρο και κοντοστέκεσαι. Να δεις πάλι τα κυπαρίσσια, τις δάφνες, τις συκιές. Να αναπνεύσεις τον αέρα της αυλής, το χώμα της, το ανθισμένο της πράσινο. Τις παλαιολόγειες πέτρες της. Προχωράς στο κατώφλι του ναού και πάλι σταματάς για λίγο. Τρεις ανάσες.

Το χαμηλό φως των κεριών, οι γλυκές μελωδίες, ο ψηλός ιερέας στην Ωραία Πύλη και η ευωδιά του θυμιάματος και του φρεσκοκομμένου βασιλικού σε περιμένουν. Ένας άλλος κόσμος γεμάτος θάμβος. Αισθάνεσαι την καμπούρα που μέρες τώρα στοιβάχτηκε στην πλάτη της ψυχής σου να ξεκολλά λίγο λίγο. Ανάσα την ανάσα. Πέφτει και σωριάζεται στα μαρμάρινα σκαλιά. Με τα λίγα υπολείμματα που έμειναν ακόμα κολλημένα πάνω σου, προχωράς να ανάψεις τα δικά σου κεράκια. Για τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους. Τους ζωντανούς και νεκρούς. Για τους εχθρούς σου.

Εσπερινός, όρθρος, λειτουργία, αρτοκλασία, μετάληψη. Μικρά δειλά βήματα βρέφους που αρχινά να μπουσουλά η προσευχή σου. Να καθαρίσει η καρδιά σου από τα τρομερά πάθη. Ο νους από τους κακούς και άχρηστους λογισμούς. Να πλημμυρίσει η ύπαρξη ανιδιοτελή αγάπη. Αγάπη που δεν ζητά για τον εαυτό της. Που σκύβει το κεφάλι στο θέλημα του άλλου. Που δεν καταλαβαίνει προς τα πού να βαδίσει και ζητά να την οδηγήσει ο Σταυρός που στον τύπο του η μόνη αληθινή αγάπη από άπειρη αγάπη σταυρώνεται για να αναστηθεί. Ζητάς να φωτιστείς γιατί δεν καταλαβαίνεις τίποτα, δεν χωράς τίποτα, γεμάτος εγωισμό νομίζεις πως δεν σε χωρά κανείς. Ζητάς να πιστέψεις στην Ανάσταση. Το έχεις απόλυτη ανάγκη. Να κατανοήσεις τη σιωπή όσων αγαπάς και περιμένεις τα λόγια τους, μα αυτοί σιωπούν, γιατί ξέρουν καλύτερα από σένα πως δεν εξηγούνται όλα, δεν μπορούν όλα να ειπωθούν. Ζητάς να αξιωθείς αυτήν την σιωπή που είναι εγκαρτέρηση, υπομονή και λόγος πιο καθαρός από τα λόγια. Αγάπη πιο γνήσια από αυτήν που εκφράζεται και πραγματώνεται με έργα.

Βρίσκεσαι σ’ ένα σημείο της παρτιτούρας της ζωής που έχει παύση. Κλονίστηκες πιστεύοντας πως εδώ σταματά η μουσική, τελειώνει. Προσέρχεσαι να μεταλάβεις σαν ένα τίποτα, σαν ένα λάθος, μια προσβολή στην ανθρώπινη ύπαρξη. Κοινωνάς. Αποσύρεσαι. Φωτίζεσαι. Χαίρεσαι. Ελπίζεις. Κατανοείς.

Η παύση συγκεντρώνει μέσα στον μικρό της χρόνο όλη την ομορφιά που σου χάρισαν οι προηγούμενες εξαίσιες μελωδίες. Η παύση είναι που θα σου δώσει την ώθηση να συνεχίσεις σαν μια νότα κι εσύ, το τραγούδι σου μέσα στην παρτιτούρα. Η σιωπή είναι που θα κάνει τον λόγο να ακουστεί μέσα από ηχείο λαμπερό. Χρυσό. Κι έτσι όλα αλλάζουν. Τίποτα δεν είναι όπως πριν.

Κοντοστέκεσαι βγαίνοντας πάλι στο κατώφλι. Κανένα βάρος δεν βαραίνει την ψυχή. Ευχαριστείς τον φιλεύσπλαχνο και ελεήμονα Κύριο που πάλι σε πήρε στην αγκαλιά Του και σε παρηγόρησε. Πάλι σου τα συγχώρεσε όλα και σε γέμισε χάδια και φιλιά.

Βοηθός μας πάντοτε, υπερασπιστής, φύλακας, αγιασμός και δρόμος να τον διαβαίνουμε αγόγγυστα, ο Σταυρός του Κυρίου μας.

Αυτός ο μόνος που θα μας οδηγήσει στην πολυπόθητη Ανάσταση!

Ευχαριστώ ολόψυχα τον αγαπημένο μου φίλο για τις φωτογραφίες που μου παραχώρησε από τα μονοπάια του αγίου Όρους.


ΠΗΓΗ:   http://animusanimus.blogspot.com