Για αρκετές οικογένειες, ο φθινοπωρινός εφιάλτης
ακούει στο όνομα σχολείο.
Δηλαδή αν θα καταφέρει ο μπόμπιρας να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον.
Η άρνηση αυτή δεν είναι ποτέ μονοδιάστατη.
Σηματοδοτεί τις δυσκολίες προσαρμογής του παιδιού στην οικογένεια, στο
σχολείο και, για τα μεγαλύτερα παιδιά, στην κοινωνία.
* Στο πολύ μικρό παιδί μπορεί να εκφράζει το "άγχος του αποχωρισμού".
Επειδή πιστεύει ότι η εργαζόμενη μητέρα του δεν επιθυμεί να το κρατάει στο σπίτι.
Ταυτόχρονα, ο μικρός ανθρωπάκος με τη μετάβασή του στην ανταγωνιστική αρένα της τάξης στερείται την ελευθερία της πατρικής στέγης, τη χαρά του παιχνιδιού και την άμεση αγάπη της μητέρας.
Έτσι, βρίσκεται αιφνίδια σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο, με αποτέλεσμα να αναπτύσσει ανάλογα - αρνητικά - συναισθήματα.
* Υπάρχει και το αντίστροφο.
Η μητέρα να "μολύνει" το πρωτάκι με το δικός της άγχος, επειδή το αποχωρίζεται για να πάει στην εργασία της νιώθοντας ενοχές, που εκδηλώνονται με λόγια στο παιδί.
Ο αποχωρισμός για το σχολείο πρέπει να παρουσιαστεί τόσο φυσιολογικός όσο και το κρύο του χειμώνα.
Εδώ είναι χρήσιμη η προετοιμασία του νεοσύλλεκτου στον αγώνα επιβίωσης.
Η μητέρα να επισκεφθεί 2-4 φορές μαζί με το παιδί το σχολείο πριν από την έναρξη των μαθημάτων. Να του εξηγήσει οποιαδήποτε απορία έχει.
Να του υπενθυμίσει ότι όλοι οι φίλοι του πηγαίνουν σχολείο.
Ότι το σχολείο έμαθαν γράμματα όταν ήταν παιδιά και ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά.
* Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί η μητέρα, καθώς όλες οι έρευνες αποδεικνύουν ότι σε κάθε περίπτωση η μετάβαση από την οικογένεια στο σχολείο τελικά στέφεται με επιτυχία.
Τα άτομα που φροντίζουν το παιδί τις ώρες που η μητέρα εργάζεται γίνονται αποδεκτά χωρίς ψυχικό τραύμα ως "μητρικό υποκατάστατο", αρκεί να έχει γίνει η απαραίτητη επεξήγηση στο παιδί για τον ρόλο των συγκεκριμένων προσώπων.
Έτσι, δεν παρουσιάζει συμπτώματα "άγχους αποχωρισμού" από τη μητέρα του, με τη γιαγιά να αναλαμβάνει καθοριστικό ρόλο.
* Ελάχιστα παιδιά μισούν την τάξη, επειδή δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην προσωπικότητα του δασκάλου.
Η αιτία μπορεί να διευκρινιστεί αν η μητέρα ρωτήσει διακριτικά το παιδί γιατί αρνείται το σχολείο, ενεργώντας ανάλογα με την απάντηση που θα λάβει από αυτό.
Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις όπου η μητέρα σπρώχνει το παιδί στο σχολικό άγχος.
Αυτό γίνεται όταν η μητέρα άθελά της προσπαθεί να "μπολιάσει" το παιδί με τα δικά της θέλω, που πηγάζουν από τα απραγματοποίητα όνειρά της.
Πώς; Όταν του υπενθυμίζει τακτικά ότι πρέπει να εξελιχθεί σε πρώτο μαθητή, δίχως να την ικανοποιεί κανένας άλλος βαθμός.
* Ο μικρός επιθυμεί πάντοτε να ευχαριστεί τη μητέρα του και καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες. Αν όμως αποτύχει, τότε θα στραφεί πεισματικά στην άρνηση.
Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται μεσαίες λύσεις.
Γνωρίζουν μόνον αν ευχαριστεί ή όχι τα παιδί σας με αυτό το δίλημμα.
Το μυαλό του τρέφεται από τα λόγια και τη συμπεριφορά σας.
Κάθε αδυναμία βελτιώνεται.
Η πρώιμη παιδική άρνηση για το σχολείο είναι καταστροφική.
Και τα παιδικά τραύματα είναι τα πλέον δυσεπούλωτα.
Dr. Στέφανος Καραγιαννόπουλος
Καθηγητής Παθολογίας - ΕΙΚΟΝΕΣ
ΠΗΓΗ: http://i-diadromi.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου