6 μύθοι για την 11η Σεπτεμβρίου ....

H επίθεση της 9/9/2001 υπήρξε αυτό που στη Χημεία λέγεται "πυρανάλυση", δηλαδή ο έλεγχος της ταυτότητας συγκεκριμένης ουσίας με την έκθεση δείγματος στη φωτιά. 

 Αυτή η φλόγα, που κατέστρεψε ολοκληρωτικά ένα σήμα κατατεθέν της Ν. Υόρκης, κατέστρεψε και πολλούς μύθους, εντός των πρώτων δύο μηνών από το συμβάν. Ας χρονομεταφερθούμε στο Φθινόπωρο του 2001, στις ΗΠΑ, χάριν των 6ων γενεθλίων (όσοι είναι και οι μακαρίτες μύθοι) της ημέρας που άλλαξε τον κόσμο.

Μύθος πρώτος: η Αμερική είναι μια χώρα χωρίς προκαταλήψεις και ανεκτική
 
Αυτό έγινε σαφές μια μέρα μετά το κτύπημα. Δημόσιες παραινέσεις να μην υπάρξουν επιθέσεις κατά των αραβικής προέλευσης Αμερικανών (ναι, πρόκειται επισήμως για Αμερικανούς πολίτες) έδειξαν από την αρχή το τι αναμένεται από τους πολίτες αυτής της χώρας, όπου όλοι έχουν θέση.... μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Ή αλλιώς, Εβραίοι και λευκοί προτεστάντες αγγλοσαξονικής προέλευσης (WASP) είναι οι μόνοι υπεράνω υποψίας. Οι "φόβοι" δεν ήταν υπερβολικοί. Ακολούθησαν κάθε είδους "διωγμοί", με την πολιτεία (που υποτίθεται ότι έχει αυστηρότατη αντιρατσιστική νομοθεσία, ιδίως εναντίον ναζιστικών οργανώσεων και ιδεολογιών -και όπως γίνεται σαφές ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ αφορούσα το εν λόγω φάσμα) να σφυρίζει αδιάφορα, λέγοντας "μη βρε παιδιά, δεν είναι σωστό". Απειλές, "σιωπηλές διαμαρτυρίες" έξω από μουσουλμανικούς ναούς και ομάδες που τελικά επιτίθεντο με ρόπαλα του μπέιζμπωλ σε Μουσουλμάνους. Δέκα συλλήψεις έγιναν (όλες αβάσιμες) την επόμενη μέρα του επεισοδίου. Η τηλεόραση βιάστηκε να ανακοινώσει όλους τους συλληφθέντες ως προσποιούμενους πληρώματα και έτοιμους για τη δεύτερη σειρά επιθέσεων.


Η απαλλαγή ΟΛΩΝ των συλληφθέντων δεν έτυχε ευρείας δημοσιοποίησης. Αυτόπτες μάρτυρες στις συλλήψεις περιέγραψαν ότι οι αρχές "έλεγχαν σε βαθμό υποχονδριακότητας όποιον ήταν μελαψός, φαινόταν αραβικής καταγωγής ή είχε ανεπτυγμένη τριχοφυία στο πρόσωπο". Αφού έχουν διαλύσει τα τύμπανα και τα νεύρα όλου του κόσμου με προτάσεις για "αρμονική συνύπαρξη", "πολυεθνικά μοντέλα" και λοιπές αηδίες, παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως παράδειγμα λειτουργίας του μοντέλου (κάκιστο παράδειγμα για λόγους που εκφεύγουν του παρόντος), με τους υποτακτικούς τους να τα παπαγαλίζουν, και ρίχνοντας μερικούς μεγατόνους βόμβες σε όσους δεν συμμερίζονται τέτοιες απόψεις, τώρα, που το τίμημα της "ανοχής και ανεκτικότητας" πληρώθηκε με μερικές αμερικανικές ζωές, αυτά ξεχάστηκαν. "Το έθνος είναι θυμωμένο" λέγεται νυχθημερόν στα ΜΜΕ.
Με δύο λόγια, δεν φτάνει το ότι οι μειονότητες προστατεύονται όταν συμφέρουν τους Αμερικανούς (βλ Κοσσοβάροι) και εξοντώνονται όταν δεν τους συμφέρουν (βλέπε Κούρδοι Τουρκίας) στο εξωτερικό. Τώρα το ίδιο θα ισχύσει και στο εσωτερικό. Οι Σέρβοι, που επί 20 χρόνια ανέχονταν την αλβανική τρομοκρατία, ήταν κτήνη όταν επιχείρησαν να την πατάξουν. Τώρα, το ίδιο κάνουν ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ τους οι Αμερικανοί, χωρίς ούτε αποδείξεις ούτε τίποτα. Το ζενίθ (αραβική λέξη) της ωμής ρατσιστικής βίας: συλλογική υπευθυνότητα λόγω καταγωγής σε μια πολυεθνωτική κοινωνία! Τα φαντάσματα της Βοσνίας θα νιώθουν μια κάποια ικανοποίηση. Το ότι επίσημοι και κανάλια αποθαρρύνουν αυτές τις εκδηλώσεις δεν λέει πολλά πράγματα: τις δικαιολογούν με τον "θυμό του έθνους" και ουδείς έχει συλληφθεί για αυτά τα επεισόδια, που ουδείς γνωρίζει πόσο σοβαρά είναι και πόσο εκτεταμένα.

Μύθος δεύτερος: η αμοιβαιότητα στη σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ
 
Το Ισραήλ διατάσσει την αμερικανική πολιτική. Ο Μπους για να εκλεγεί χρειάστηκε να πλειοδοτήσει σε φιλοεβραϊσμό του "δοκιμασμένου" Γκορ. Ο Τσέινι, λίγο προ της επίθεσης, τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της ισραηλινής πολιτικής δολοφονιών (χρησιμοποιείται η περιγραφική λέξη assassination αντί του ενέχοντος το στίγμα του εγκλήματος murder). Δεν είναι τυχαίο. Προ δεκασετίας ο εν λόγω έφερε τις ΗΠΑ να πολεμήσουν, μαζί με τον πατέρα του σημερινού προέδρου, έναν πόλεμο υπέρ του Ισραήλ που αισθανόταν άβολα με το Ιράκ στη γειτονιά. Τα περί Κουβέιτ ήταν άλλωστε αληθή μεν, παγίδα δε. Ο Χουσεϊν είχε πάρει πράσινο φως από τον ίδιο τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ για την επιχείρηση κατά του Κουβέιτ, η οποία, εκτός της ισραηλινής παραμέτρου, σταθεροποίησε μόνιμη στρατιωτική αμερικανική παρουσία σε μια περιοχή που γενικώς απεχθάνεται τις ΗΠΑ. Φυσικά, τα -ελάχιστα δημοκρατικά και για τη σημερινή ηθική σχεδόν βαρβαρουργούντα- καθεστώτα των "φιλοαμερικανικών αραβικών χωρών του Κόλπου" δεν υφίστανται κριτική για την πολιτεία τους, παρά μόνο σπασμωδικά, όταν φωνασκούν πέραν του δέοντος για τις ισραηλινές αγριότητες και πρακτικές.
Δηλώσεις πλήρεις κλινικού κρετινισμού περί "ζήλειας" και "φάρου ελευθερίας", που εκστομίζονται από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, απλά σημαίνουν ότι η υποστήριξη του Ισραήλ, μέχρι τώρα πολυέξοδη σε χρήμα και διπλωματικό κεφάλαιο, θα συνεχιστεί ακόμη και αν είναι ακριβή σε αμερικανικές ζωές. Για δεύτερη φορά σε 10 χρόνια, οι αμερικανοί, με επικεφαλής τη Δυναστεία Μπούς, θα πολεμήσουν έναν πόλεμο υπέρ του Ισραήλ. Έναν πόλεμο στον οποίο εισήλθαν άκοντες (όσον αφορά τον λαό) υπέρ του Ισραήλ, και από τον οποίο αν εκουσίως έβγαιναν, θα διαπίστωναν εν μια νυκτί ότι κανείς δεν τις εχθρεύεται αξιωματικά και αμετακλήτως (κανείς από αυτήν την κατηγορία εχθρών, των Ισλαμιστών Αράβων). Σε αντίθεση με την κοινή άποψη ότι οι Αμερικανοί πλήττονται από εκλάμψεις ηλιθιότητας, μάλλον συμβαίνει το αντίθετο και οι Αμερικάνοι θεωρούν τους άλλους ηλίθιους. Αλλιώς δεν εξηγείται η δήλωση του Ισραηλινού Πρωθυπουργού ότι οι ΗΠΑ θωπεύουν τους Άραβες και η ερμηνεία που έδωσαν "έγκυρα" περιοδικά, όπως το AW&ST και άλλα, ότι αυτό δείχνει στους κατήγορους της αμερικανικής πολιτικής ότι "αυτή δεν είναι ανερμάτιστη υπέρ του Ισραήλ, αφού ο Πρωθυπουργός του λέει τέτοια πράγματα" (και ως εκ τούτου οι επιθέσεις έγιναν από τυφλό φανατισμό, αναίτια εχθρότητα και φθόνο). Λογικός (όχι έμπειρος) παρατηρητής θα ήξερε ότι: α) οι Ισραηλινοί διαμαρτύρονται πάντα, επιδιώκοντας το μείζον (και ενίοτε και μετά από αυτό), β) ότι αυτές οι δηλώσεις του Σαρόν έχουν εξαίρετη λειτουργία άλλοθι και προσχήματος. Οι Αμερικάνοι σε πλείστες περιπτώσεις έχουν κάνει στο Ισραήλ παρόμοιες χάρες, π.χ. εκδίδοντας οδηγία ελέγχου των ηλεκτρονικών που εγκαθίστανται σε αμερικανικό εξοπλισμό, εξ' αφορμής δήθεν της πολύ προηγμένης ικανότητας που δίνουν τα ισραηλινά ηλεκτρονικά σε ελληνικά F-16.

Μύθος τρίτος: οι ΗΠΑ είναι δημοκρατική χώρα
 
Ρωγμές σε αυτήν την εικόνα της παραπληροφόρησης φάνηκαν στις εκλογές του 2001. 

Τα τραγελαφικά (εκλογές δια μηχανημάτων με οδηγίες χρήσης σε χώρα με υψηλό αναλφαβητισμό, διαφορετικών σε κάθε πολιτεία κλπ) ακολουθήθηκαν από πρακτικές που αν γίνονταν σε άλλη χώρα, ο ΟΗΕ θα είχε αποστείλλει παρατηρητές των εκλογών. Π.χ. γενικώς δεν θεωρείται ενδεικτικό αμεροληψίας (και αποδείχτηκε ότι δεν ήταν) να είναι ο αξιωματούχος ο υπεύθυνος για τα εκλογικά αποτελέσματα μιας περιοχής (Φλόριντα) ανώτερος επιτελής του εκλογικού συμβουλείου ενός εκ των αντιμαχομένων (Μπούς). Όμως το διαζύγιο των Αμερικανών με τη Δημοκρατία (που αυτοί εφηύραν στη σύγχρονή της μορφή) είναι πολύ βαθύτερο.
Είναι εκπληκτικό το δέος με το οποίο περιβάλλεται ο θεσμός του Προέδρου (κάτι που έτριξε επί Κλίντον, αλλά δεν κατέρρευσε). Αυτό το δέος είναι εμφανές σε όλες τις ταινίες που δείχνουν Αμερικανό πρόεδρο, αλλά αν δεν βρεθεί κανείς στις ΗΠΑ δεν γίνεται κατανοητό το βάθος και η έκτασή του. Αυτή ακριβώς η έκταση προκάλεσε το γελοίο, για ευρωπαϊκά δεδομένα, θέμα του "σπέρματος και των πούρων". Για τους Αμερικανούς ο Πρόεδρος είναι "έμβιο σύμβολο", κάτι που παραπέμπει σαφώς σε απόλυτους Μονάρχες (ο Φαραώ και ο Ίνκα ήταν "ζωντανοί θεοί"). Η βασική διαφορά με τους τελευταίους είναι το ότι είναι αιρετός, και, μετά από την "δια βίου προεδρία" του Φ. Ρούσβελτ, περιορίζεται σε μια μόνο δεκαετία "βασιλείας" το μέγιστο. Κατά τα άλλα, πρόκειται για μεταφορά της "βασιλευόμενης Δημοκρατίας" σε μια χώρα που δεν είχε βασιλική οικογένεια και μόλις είχε ξεφορτωθεί έναν βασιλιά (τον Άγγλο). Όμως η νοοτροπία των ανθρώπων είναι νοοτροπία υπηκόου, και η συμπεριφορά του Προέδρου εξίσου "βασιλική". Επί παραδείγματι, ενώ όλες οι εξουσίες πηγάζουν "από το λαό για το λαό", ένα τσιτάτο που ήταν της μόδας σε ευρωπαϊκές βασιλικές οικογένειες της νεοτέρας ιστορίας, σε καμία περίπτωση δεν ηγείται δια του παραδείγματος, να προκινδυνεύει του λαού ή να συμπαρίσταται (ή μη δια προσευχής). Αντίθετα, με μέσα, έξοδα και προσωπικό ασφαλείας που ξεπερνά οποιαδήποτε παλαιά "προσωπική βασιλική φρουρά" θεωρείται απόλυτα φυσικό να κρύβεται πίσω από τα πτώματα των υπηκόων του.
Πολλοί βασιλείς θεωρούσαν ανάρμοστη τέτοια συμπεριφορά και άλλοι εξεδιώκοντο ένεκα αυτής. Π.χ. οι απόλυτοι μονάρχες της ελληνιστικής περιόδου είχαν τεράστιο ποσοστό προσωπικών απωλειών σε μάχες και ήταν σαφώς υποτιμητικό για όσους δεν το έπρατταν το ότι διήγαν ούτως (π.χ. κάποιοι Πτολεμαίοι). Και όμως, τις πρώτες, τραγικές ώρες, που κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς συνέβαινε , πόσα αεροπλάνα -βόμβες υπήρχαν και πόσες επιθέσεις εξελίσσοντο (φημολογήθηκαν 8 αεροπλάνα σύν δύο βόμβες μεγάλης ισχύος επί αυτοκινήτων) ο Πλανητάρχης έτρεχε και κρυβόταν μέσα στην ίδια τη χώρα του, από τον ίδιο το λαό του, ενώ ο λαός παγωμένος μέτραγε νεκρούς και περίμενε μοιρολατρικά το επόμενο πλήγμα. Και όμως, ουδείς διανοήθηκε να μιλήσει για δειλία κλπ του επίσημου προϊστάμενου των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων που κοιμούνταν μακαρίως. Φάνηκε αρχικά ότι οι Αμερικάνοι θεωρούν φυσική τη νοοτροπία Φαραώ-Ινκα, όπου η κεφαλή της πολιτείας πρέπει πάσει θυσία να επιζήσει πέραν των υπηκόων, χάριν της πολιτείας (ακόμη και αν σε αυτήν δεν μείνουν υπήκοοι). Κανείς εδώ παραβάλλει την άποψη των πρώτων ετών της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, με τον -εκλεγμένο- αρχιστράτηγο να μάχεται στις προφυλακές και να πεθαίνει εκ των πρώτων υπέρ της πολιτείας, υποστηρίζοντας την επιλογή του και ανάμεσα στους συμπολίτες του στον Μαραθώνα
Λίγο αργότερα έγινε εμφανές ότι ακόμη και οι πειθήνιοι υπήκοοι Αμερικάνοι μάλλον δεν το θεωρούσαν και τόσο φυσικό (ιδίως όταν η κλίμαξ των γεγονότων έγινε γνωστή) και δημοσιεύτηκαν απίθανες ιστορίες προεδρικού θάρρους, όπου μόνο η επιμονή του -ορθοφρονούντως και έμπειρου- Αντιπροέδρου εμπόδισαν τον Πρόεδρο να επανέλθει στην έδρα του και να τεθεί, αγερόχως, επικεφαλής των πάντων. Αν αυτές οι αναφορές έχουν ίχνος τι αλήθειας, το συμβάν που έλαβε χώρα ήταν εξαιρετικά κοντά σε κάτι που θα ονομάζαμε "συνταγματικό πραξικόπημα". Υπάρχουν διατάξεις του αμερικανικού συντάγματος που επιτρέπουν την "αντικατάσταση επί ανικανοτήτι" του προέδρου με συνοπτικές διαδικασίες από τον αντιπρόεδρο και την κήρυξη στρατιωτικού νόμου, ιδίως σε περίοδο κρίσης. Η ανάληψη της εξουσίας από τον Τσέινι με την επιβολή στον πρόεδρο μιας ελάχιστα κολακευτικής κατατομής "λαγού" για μερικούς είναι ύποπτη. Μαζί με την κυοφορούμενη επί χρόνια γενίκευση των περιορισμών στην ελευθερία οπλοκατοχής και οπλοφορίας και τους νέους ομοσπονδιακούς αντιτρομοκρατικούς νόμους παρακολούθησης, φαίνεται να σχηματίζουν μια ύποπτη γκάμα μέτρων για εσωτερικές μεταβολές καθόλου ευοίωνες. Όσον αφορά την εξωτερική "δημοκρατικότητα" των ΗΠΑ (παροιμία περί λύκου και πετσιού), κανείς θα περίμενε (και οι Ελληνες προοδευτικοί το διακηρύττουν) ότι μιας και τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος οι ΗΠΑ πλέον σέβονται τις δημοκρατίες, δεν επιβάλλουν χούντες (όπως τις ανάγκαζε ο ΨΠ να πράττουν, κατά παράβασιν των αρχών τους) και εχθρεύονται τους τυράννους, όπως το έδειξαν απέναντι στον Χουσεΐν και τον Μιλόσεβιτς. Αυτή η προπαγάνδα θυμίζει Ηρόδοτο υπέρ Αλκμεωνιδών. Είναι δε εξίσου απατηλή. Ο Χουσεΐν δεν ήταν ενοχλητικός όσο συγκρατούσε τους Μουλάδες του Ιράν, ο δε Μιλόσεβιτς ήταν εκλεγμένος: Ίσως οι εκλογές να μην ήταν ό,τι καθαρότερο (η Ελλάδα γενικώς δεν πρέπει να πολυμιλά για τέτοια θέματα, όπως άλλωστε-πλέον- και οι ΗΠΑ) αλλά ήταν εκλογές. Πλην αυτά ήταν ευσεβείς πόθοι, ή , καλύτερα, απροκάλυπτη προπαγάνδα. Και όμως, κανείς πρέπει να κοιτάξει πολύ προσεκτικά την υπόθεση Πακιστάν για να εννοήσει τι εννοείται με τις αηδείς διακηρύξεις περί δημοκρατικότητας των ΗΠΑ.
Όταν ο νυν "Πρόεδρος" (έτσι αναφέρεται ο ισχυρός ανήρ Μουσαράφ από τον αμερικανικό τύπο, αν και είναι πραξικοπηματίας) ανέλαβε την εξουσία, το Economist, σε ένα παντελώς απίστευτο άρθρο του, υποστήριξε την αλλαγή με το εκπληκτικό "Ας μην προτρέχουμε: Όλοι οι πραξικοπηματίες δεν είναι αναγκαστικά κακοί, και όλοι οι εκλεγμένοι δεν είναι αναγκαστικά δημοκράτες". Κανείς μπορεί να διαφωνεί με την Δημοκρατία, τις πρακτικές της, με το αν είναι το καλύτερο πολίτευμα ή όχι (αν και τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν να μην αμφιβάλλουμε καθόλου, διότι αυτό είναι εσχάτη προδοσία- π.χ. κατά το ελληνικό μεταπολιτευτικό Σύνταγμα) αλλά κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι, όσον αφορά την Δημοκρατία και τις Αρχές της, ο πραξικοπηματίας είναι ΠΑΝΤΑ ο κακός και ο εχθρός αυτής, και ο εκλεγμένος είναι ΠΑΝΤΑ αποδεκτός και στα πλαίσια της νομιμότητας αυτού του πολιτεύματος.
Τα περί "διαφθοράς του καθεστώτος", που πάντα χρησιμοποιούνται από πραξικοπηματίες και τους πάτρονές τους, (μαζί και εναλλακτικά με τους "ανατρεπτικούς κινδύνους") είναι, όπως λένε όλοι οι Δημοκράτες πολιτικοί όταν κριτικάρονται για διαφθορά στη χώρα τους, "εσωτερικές δυσλειτουργίες" του πολιτεύματος που μπορούν να διορθωθούν και σαφώς ουδέποτε αιτιολογούν ή νομιμοποιούν κατάλυσή του και ανατροπή της "λαϊκής ετυμηγορίας". Και όμως οι Αμερικάνοι, που λίγο αργότερα ισοπέδωναν την Σερβία γιατί ο εκλεγμένος ηγέτης ήταν δικτάτορας (ήτοι οι εκλογές δεν ήταν της αρεσκείας των Αμερικανών) εδώ, δια ενός από τα εγκυρότερα περιοδικά, χάιδευαν το κεφάλι του "ισχυρού ανδρός" προστατευτικά. Κρυφοπαντουρκιστής και θαυμαστής του Κεμάλ, ήταν άλλωστε σαφώς φιλικά διακείμενος και τυπικά ελεγχόμενος, ενώ αντικαθιστούσε κυβερνήτη με ισλαμιστικές τάσεις και ανυποχώρητη πολιτική περί της ισλαμικής βόμβας (το μοναδικό σημείο τριβής ΗΠΑ-Πακιστάν). Για όσους δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία στο γεγονός αυτό, το επόμενο ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία: Λίγο μετά τη επίθεση στις ΗΠΑ, το Jane's (από τα εγκυρότερα σαφώς περιοδικά) γράφει, ενώ οι ΗΠΑ έχουν αρχίσει ήδη να απειλούν τους πάντες ότι απαιτούν πλήρη ευθυγράμμιση, ότι "ιδιαζόντως ισχυρή πίεση για συνεργασία στον τομέα αυτό στο Πακιστάν θα οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση του καθεστώτος του Προέδρου Στρατηγού Μουσαράφ (ενεργός στρατηγός ΚΑΙ πρόεδρος ο εκλεκτός του -κατά Μπούς -"Φάρου της Δημοκρατίας") με αποτέλεσμα αποσταθεροποίηση της περιοχής. Μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να αποφευχθεί". Με δυο λόγια όλοι εκβιάζονται προς ουσιαστική συνεργασία, αλλά οι πλέον χρήσιμοι εκ των απροθύμων συνεργατών δεν πρέπει να πιεστούν (αν και μιλάμε για κάτι που στοίχισε 5.000 αμερικανικές ζωές) στο θέμα αυτό, διότι το καθεστώς θα καταρρεύσει και αυτό δεν είναι καλό για τις ΗΠΑ. Ή απλούστερα, 5.000 αμερικανικές ζωές δεν δικαιολογούν την πτώση ενός τέτοιου στηρίγματος των ΗΠΑ στην περιοχή αυτή. Κατά τα άλλα, "οι εξουσίες -και η πολιτική αυτών- εκπηγάζουν από το λαό και για χάρη του λαού"....

Μύθος τέταρτος: η παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτη
 
Τι δουλειά έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο; Και όμως. Ενώ "δημοκράτες" και "αμερικανοσπουδαγμένοι" επιβάλλουν μια φιλοαμερικανική μέθοδο πολιτεύευσθαι ανά τον κόσμο, κάποιοι διαφωνούν. Δεν είναι οι γραφικοί διαδηλωτές μερικών πρωτευουσών, που -γραφικοί ή μη- είναι απολύτως σοβαροί. Κάποιοι διαφωνούν μέχρι θανάτου, τον οποίο επιφέρουν σε εαυτόν και σπέρνουν στους άλλους. Ή τουλάχιστον διαφωνούν με αυτή την παγκοσμιοποίηση. Οι κυβερνήσεις κι οι μηχανισμοί τους (ΜΜΕ) που για λόγους μικροπολιτικούς έδωσαν αυθωρεί και παραχρήμα στήριξη στις ΗΠΑ, βλέπουν ότι το οικοδόμημα μπάζει και μερικά πλήγματα δεν θα καταστρέψουν τις ΗΠΑ, αλλά σαφώς την παγκοσμιοποίηση, και μαζί της τις ασφαλείς και αποδοτικές θέσεις που τους έχουν υποσχεθεί. Πολλοί σε αυτήν την γη, ότι και να λένε οι διορισμένοι ("εκλεγμένοι δημοκρατικά") κυβερνήτες τους, δεν σκοπεύουν να γίνουν παγκόσμιο χωριό κι είναι πολύ εύκολο να κινούνται μέσα στον παγκόσμιο ιστό καταφέρνοντας πλήγματα με διεθνείς, σχεδόν πλανητικές, προεκτάσεις. Αν ο Μπιν Λάντεν ήταν τελείως αντιδυτικός, ένα τέτοιο πλήγμα στο γόητρο των ΗΠΑ θα είχε σημάνει μπαράζ παρόμοιων επιθέσεων κατά της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας. Όταν η ωμότητα της παγκοσμιοποίησης γίνει σε όλους προφανές (τα ΜΜΕ ακόμη κρατούν τα ηνία και οι απολύσεις 100.000 Αμερικανών τώρα αποδόθηκαν στους "τρομοκράτες" και όχι στην προσπάθεια μεγιστοποίησης της κερδοφορίας) τότε ομάδες σήμερα εχθρικές μεταξύ τους (π.χ. IRA και Ισλαμιστές) θα ενωθούν και θα διαλύουν τον παγκόσμιο ιστό σε μια σκηνοθεσία που θυμίζει πολύ το σενάριο των ταινιών "Πόλεμος των Άστρων".

Μύθος πέμπτος: η Ευρώπη θα ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ σε διπλωματικό και πολίτικο επίπεδο
 
Αυτό είναι αστείο. Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι πρωτοστάτησαν στην επίκληση και ενεργοποίηση του Άρθρου 5 της Συμμαχίας, όταν σαφώς δεν συντρέχει κανείς λόγος. Καμία ξένη χώρα δεν έχει επιτεθεί στις ΗΠΑ, ούτε κάποια ξένη δύναμη. Και σαφώς όταν οι Ευρωπαίοι έκαναν το εν λόγω βήμα, τα στοιχεία είναι πολύ λιγότερα από τώρα. Αν μερικές βόμβες έσωθεν έχουν χρηματοδοτηθεί από εξωτερικούς εχθρούς, αυτό δεν είναι πόλεμος. Οι ΗΠΑ το πράττουν, η Βρετανία, η Γαλλία κλπ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν καν εξωτερικό το χτύπημα. Αμερικανικό αεροσκάφος, από αμερικανικό έδαφος, κυβερνώμενο από αεροπειρατές που επιβιβάστηκαν από αμερικανικά αεροδρόμια με αμερικανικά έγγραφα και αμερικανική πτητική εκπαίδευση σε αμερικανικές σχολές εντός των ηπειρωτικών ΗΠΑ. Πιο "εσωτερικό" χτύπημα δεν γινόταν, αν ει μη μερικοί αεροπειρατές αν είχαν αμερικανική υπηκοότητα.
Η αντιμετώπιση με εισαγγελική έρευνα του ποινικού δικαίου δείχνει ακριβώς το πόσο "εσωτερικό" είναι το θέμα, ακόμη και αν χρηματοδοτήθηκε από το εξωτερικό (αδιαμφισβήτητο) και πιο συγκεκριμένα από ξένο κράτος (αμφίβολο). Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι επίθεση του είδους που μπορεί να γίνει επίκληση του Άρθρου 5, αλλιώς η Ελλάδα έπρεπε να το έχει επικαλεστεί εδώ και χρόνια για την αντιμετώπιση της μεθοδευμένης αλβανικής τρομοκρατίας (όπου οι ΗΠΑ συνιστούσαν "λιγότερο προκατειλημμένη και ρατσιστική συμπεριφορά") και των τουρκικών εμπρηστικών επιθέσεων. Το ότι περισσότερο προσεφέρθησαν απ' ότι σύρθηκαν οι Ευρωπαίοι, δείχνει τη μικρότητά τους και το περιορισμένο τους ανάστημα. Αν οι ΗΠΑ επιθυμούσαν κάτι τέτοιο, σαφώς θα το επέβαλλαν, αλλά εδώ μιλάμε για "αυθόρμητη" συνδρομή, ή με δύο λόγια, έναρξη αλμάτων προτού ο αφέντης προλάβει να διατάξει: "Πήδα".

Μύθος έκτος ο μέσος αμερικανός δεν είναι υπεύθυνος για την πολιτική της χώρας του και δεν έχει πολιτική συνείδηση
 
Οι ζητωκραυγές για το βομβαρδισμό του Αφγανιστάν στα γήπεδα και τα δεκάδες άρθρα-αλληλογραφίες σε όλες τις περιπτώσεις της αμερικανικής πλανητικής επιθετικότητας είναι αψευδείς μάρτυρες. Πράγματι ο μέσος Αμερικανός γενικώς αδιαφορεί, αλλά αδιαφορώντας συναινεί πλήρως. Μπορεί να μη θέλει να υποστεί τον πονοκέφαλο της υπευθυνότητας της δια της πείνας θανάτωσης παιδιών στο Ιράκ ή στην Β. Κορέα, αλλά δεν έχει καμία αντίρρηση για οποιαδήποτε μεθόδευση ισχυροποιεί τις ΗΠΑ και ωφελεί εκείνον (π.χ. για να έχει φθηνή βενζίνη και σταθερή δουλειά στην επιχείρηση που δουλεύει). Απλώς προτιμά να υποκρίνεται ότι δεν γνωρίζει και δεν συναινεί στη "βρωμοδουλειά" της κυβέρνησης. Άλλωστε, η ανάθεση της "βρωμοδουλειάς" σε άλλους για να νίπτει ο ηθικός αυτουργός τας χείρας του, είναι καθιερωμένη αμερικανική πρακτική σε όλους τους τομείς.
Ο μέσος Αμερικανός στηρίζει πλήρως (ενίοτε δια της ενσυνείδητης άγνοιας και επιλεγμένης αδιαφορίας) την κυβερνητική πολιτική όταν θεωρεί ότι τον συμφέρει, και μέχρι τώρα ουδείς του είχε δείξει το ότι ίσως και να μην τον συμφέρει. Μέχρι τώρα ουδέποτε είχε ο ίδιος πληρώσει το τίμημα αυτής της στήριξης και αυτής της "ευμενούς ανοχής" στην πολιτική τοποθέτηση, ούτε το τίμημα της διανομής των κερδών. Μετά από 56 χρόνια πλανητικής αμερικανικής πολιτικής (η οποία ξήλωσε τις αυτοκρατορίες και των δύο "Συμμάχων" της του Β' Π.Π. εντός 20 ετών και τις έρριξε σε φοβερή κοινωνική αναταραχή), γίνεται για πρώτη φορά σαφές ότι το μίσος που εξάπτει η αμερικανική πρακτική για να δρέψει οφέλη ΚΑΙ ο μέσος Αμερικανός (σαφώς λιγότερα απ΄ όσα του αναλογούν είναι αλήθεια) δεν κατακαθίζει με "πόση ξυδιού" σε μακρινές άγνωστες γαίες, όπου μπορεί να ρίξει λίγα σάπια φασόλια ως "ανθρωπιστική βοήθεια". Ούτε τον περιμένει να πλεύσει προς αναζήτησή του σε κάποια χώρα μακρινή, όπως το Βιετνάμ. Μπορεί να του κρούσει την πόρτα.

ΠΗΓΗ:   http://www.elkosmos.gr