Η μοίρα δεν σταματά να της επιφυλάσσει τη μία δυσάρεστη έκπληξη μετά την άλλη. Μόλις επέστρεψε από το Ισραήλ φέρνοντας στις «αποσκευές» της τα κακά μαντάτα:
«Η κατάστασή σας δεν είναι ιάσιμη». Αυτή ήταν η γνωμάτευση των γιατρών. Και να ’ταν μόνο αυτό!..
Ομως, η Μαίρη δεν το βάζει κάτω.
Αν και καθηλωμένη, έχει τέτοια ψυχική δύναμη που περισσεύει για να στηρίζει όλους τους γύρω της...
Είχαμε καιρό να ειδωθούμε. Η Μαιρούλα μάς άνοιξε το σπίτι της και μας δέχθηκε με ζεστασιά και καλοσύνη. Στο ανοιχτό παράθυρο ήταν κρεμασμένη σε μια χρυσή κλωστή η καρδιά της. Σκέφτεται και βλέπει μόνο το φως. Ολα τα άλλα είναι παρενθέσεις... Ακόμα και τα σοβαρότατα προβλήματα της υγείας της. Κάθισε απέναντί μου. Το πρόσωπό της έλαμπε... «Είσαι και ήσουν ωραία γυναίκα» της λέω.
«Οχι, δεν υπήρξα ποτέ ωραία. Ημουν απλώς ενδιαφέρουσα!»
Στιγμές-στιγμές το ένιωθα… Υπέφερε από αφόρητους πόνους.
- Πονάς πολύ, Μαιρούλα μου…«Εχω φρικτούς πόνους, αλλά κάνω τον σταυρό μου. Οταν σκέφτομαι ότι υπάρχουν παράλυτοι, καρκινοπαθείς, αισθάνομαι ότι είμαι τυχερή. Ετσι, ξεχνάω τους δικούς μου πόνους».
Θυμηθήκαμε τον Λουντέμη: «Κάποτε ήθελα πολύ ένα ζευγάρι παπούτσια, αλλά όταν είδα έναν άνθρωπο με κομμένα πόδια, τα ξέχασα». Υπάρχουν και χειρότερα...
«Πέρασα πολλά σοκ μέσα σε διάστημα είκοσι ημερών. Είμαι κουρέλι. Τώρα αρχίζω και συνέρχομαι» μας εκμυστηρεύεται. Ξεκίνησε με πολλές ελπίδες για το Ισραήλ, αλλά στην πορεία διαψεύστηκαν. «Πήρα μεγάλη απογοήτευση. Στο ιατρικό συμβούλιο, παρουσία του διευθυντή, μου ανακοίνωσαν ότι κανένα από τα εγκαύματα δεν είναι ιάσιμο. Και για τους πόνους μού συνέστησαν να παίρνω παυσίπονα».
Μας δείχνει τις συνταγές. Είναι γραμμένες στα εβραϊκά. Φεύγοντας από το Ισραήλ η Μαίρη έκανε στάση στη Λάρνακα. Εκεί πέρασε το δεύτερο μεγάλο σοκ. Είχε φύγει από τη ζωή η πιο αγαπημένη της φίλη, με την οποία ήταν μαζί από παιδιά. «Με πήγε η κόρη της στο κοιμητήριο. Επεσα πάνω στον τάφο και της μιλούσα, λύγισα».
Επιστρέφοντας σπίτι διαπίστωσε ότι το σάκχαρό της είχε φθάσει 400, χωρίς να είναι διαβητική. «Από τη μια οι στενοχώριες, από την άλλη τα φάρμακα που παίρνω εννιά χρόνια τώρα συντέλεσαν σε αυτή την αλματώδη αύξηση. Ευτυχώς, κατάφερα να το φέρω σε φυσιολογικά επίπεδα».
Το κακό είχε ξεκινήσει λίγο πριν πετάξει για Ισραήλ, όταν πληροφορήθηκε από τηλεφώνου τον θάνατο του Γιάννη Δαλιανίδη. Βρισκόταν στην πόρτα, έχασε τις αισθήσεις της, έπεσε από τα τρία σκαλιά και χτύπησε στο κεφάλι. «Ηταν η πρώτη φορά που λιποθύμησα στη ζωή μου. Παραλίγο να σκοτωθώ. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Αν είμαι αυτή που είμαι σήμερα, είναι γιατί με έφτιαξε ο Δαλιανίδης!» λέει με ευγνωμοσύνη.
Η Μαίρη Χρονοπούλου σπάνια μένει μόνη. «Βλέπω μόνο αυτούς που θέλω» παραδέχεται. Παίρνω το θάρρος να τη ρωτήσω αν την επισκέπτεται ο Νίκος Σταγόπουλος, που έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή της. «Εδωσε αίμα σε όλες τις επεμβάσεις που έκανα».
«Οταν με χρειάζεται είμαι πάντα δίπλα της» μου είχε εξομολογηθεί άλλη στιγμή ο Νίκος.
Το σκηνικό έξω από το παράθυρο άλλαζε καθώς κυλούσε η ώρα και το λεπτό φως διαδέχτηκε το σούρουπο... Η Μαιρούλα βρήκε την ευκαιρία να μου μάθει μια παροιμία που έλεγε συχνά ο παππούς της - και πέρασε σε εκείνη: «Να μην κοιτάτε μπροστά σας και να ζηλεύετε τους καβαλαραίους. Να γυρνάτε πίσω και να κοιτάτε τους ξυπόλυτους». Στα όμορφα μάτια της βλέπω σκιές που χάνονται στο κρυστάλλινο του ουρανού του φθινοπώρου που χαρακώνουν οι γραμμές των αποδημητικών πουλιών…
Πηγη : espressonews.gr
TNSite
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου